Ούτε κι απόψε δε θα μπορέσω να σου πω, πόσο σε θέλω. Ούτε κι απόψε λέξεις θα βρω να το χωράνε. Μακάρι να ξερα να σου το ζωγραφίσω…το κόκκινο θα στο λεγε.
Μα έχει λέξεις, που να χορεύουν;Θα θελα να μπορούσα να σου το τιτιβίσω…μήπως ο σπίνος που σου έστειλα…πες μου, πως σε βρήκε
Ούτε κι απόψε λέξεις θα βρω, που να αντέχουν.Μακάρι να γινότανε και να σου το θροϊσω…το καραγάτσι θα σου το λεγε
Πες μου πού έχει λέξεις να σε διψάνε; Θα θελα να σου το πω με το φλοίσβο της...να σου το φλοισβομουρμουρίσω, μωρέ...πώς θα ταν...ακούγεται...όχι δεν ακούγεται δεν ακούγομαι...όχι όχι...όχι δε μακούς...θυμάσαι...όχι... όχι...όχι...μήπως...μήπως σε βρήκε…η θάλασσα… πες μου, πως σε βρήκε
Ούτε κι απόψε λέξεις θα βρω, να τις μυρίσεις…βγες έξω… μύρισε τη νύχτα…απ αυτήν δεν ξεφεύγεις, ακούγεται...ίσως αυτή μπορέσει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
2 σχόλια:
ωχ βρε Ρουλιώ...
Αυτό το "θέλω" που δεν πάει πάντα μαζί με το μπορώ, γμτ!
Φιλί :)
Άστα ζούδι άστα
Φιλιά και καλή μέρα να χουμε :)
Δημοσίευση σχολίου