Κουνάει θες δε θες
η μέρα τα γοφιά της
ρουφάει σε στα ξαφνικά
με βλέμματα απόμαχα
στα πεζοδρόμιά της
Εδώ στων μοναχών τα ρείθρα
αρπάζει σε απ τους καθρέφτες
ανέτοιμου θανάτου ρήτρα
ποδένει σου τους κλέφτες
κατάδικους και στους φιλεύει χρόνια
απ ’των παιδιών τσαλακωμένες σαϊτιές
απαρνημένες των ψυχών τους μυρουδιές
που τις αφάνισες με τούτη την εμετική κολόνια
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου