Κράτα απ τους λυγμούς μου

και στήσου επιτέλους
στήσου μουνούχικο ηλεκτρονικό περίττωμα
πάρε πίσω τ’αρχίδια σου απ τα κεφάλια μας
βαρέθηκα να τα γλύφω
μαζί μ’όλα τ’ ανεκδίηγητα τα δίποδα τα χαλασμένα
τη γλώσσα μου βρωμίζουν
πάρτα και χώσε τα στο στόμα μου βαθιά
κάνε με να έχω άδικο
κάνε με να το βουλώσω
χώρισέ μας,γίνε μου άδικος...χώ ρε σέ με

κράτα απ τους λυγμούς μου
εδώ στην τελευταία ξέρα
σβέρκος γίνε σου λύκου γκιαούρη
σβήσε, σβήσε τ’ άνδρόγυνα λόγια μου
κανκάγιες άσκημες γριές
ανάξιες κι ανάπυρους να μας μεγαλώσουν
και προπάντων άρπαξε απ τα χέρια τους το γόνο σου
το θεό μας δευτέρωσε αδακά
στον πάτο της εθιμικά κληρονομημένης συναλλαγής
παγώσαμε... τώρα
φύσηχτον ξανά στα στήθια μας
να τον κοιμήσουμε… μαζί για λίγο
για λίγο μ’έναν ύπνο κουρνιαχτό
που θα ξεθάψει τ’ όνειρο
όπου όλα τα στήθια θα βάνουν πλάτη για τα νώτα
για λίγο, για λίγο… κουκούλι μεταξένιο να ντυθούμε
για κειο τ’αθερινάκι που τη λαχτάρα αρνήθηκε
τόσα χρόνια στο πευκί παρατημένο, κάμπιες να μας ζωγραφίζει

όμως εσύ σήκω, κράτα απ τους λυγμούς μου και σήκω
εγώ θα του νανουρίζω τη συγγνώμη μας
σήκω να χωματιάσεις ξανά τα νύχια σου
να ιδρωθείς χέρια κουπιά, ασβεστωμένα
που σκάβουνε στα πίσω νερό να φέρουνε
κράτα απ’ τους λυγμούς μου
εδώ στην τελευταία ξέρα
μα πριν, σύμμασε όλες τούτες
πάνω πάνω είναι,πάνω μας
μας γελάνε τρώγοντας μας
μια μια τις υποθήκες του αέρα μας
που σκούζουνε κι άλλο κι άλλο
πουληθείτε οι σκρόφες
όλες οι γρήγορες εύκολες αυτόματες απεριόριστες
πλαστικές αλμπενίδικες δανεισμένες ανίδρωτες
φιάκικες αρυμαλλούσες ευκαιρίες μας
κακόμοιρες αποδείξεις της συνενοχής μας
πέτα τες έξω
καθάρισε το σπίτι μας
κράτα σου λέω απ τους λυγμούς μου
εδώ στην τελευταία ξέρα
να θυμηθούμε ουρανό κι αέρα
και σφάξε τες στο γόνατο
αίμα απενοχής να τρέξει
να μας πιστέψει το ψαρόπουλο
να ματασπαρταρήσει
κύμα ορεγόμενο
ευλαβικός οδηγητής στα μέσα μας τραγούδια
κόκκινους από την τελευταία ξέρα
στα νερά μας, γέννα να μας κλέψει