Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Ωραία μας, κάποτε εσώρουχα

Πόσο ζωένια
στα μπούτια απέραντη
ανάσα στη σέλα έχω χύσει
να στανιάρω μυρωδάκι
απ'αλώνι αζύγιαστο
μονονταούλικο μαχόνι
στου βρακιού μου το καθημερνό
εν μύδρω μαρκόνι
που στ'αλογα ρυθμεί
επιστροφή

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

το τραγούδι '... ο έλλην ξεσπαθώνει ξεσπαθώνει'
η ρούλα εδώ και καιρό ξεσπαθώνει.
ξεσπαθώνω είναι βγάζω από το ζωνάρι το σπαθί κι ορμάω
κι αν από τις αλήθειες που τροφοδοτούν τον καθένα μας φυσούσε κάποια απελευθέρωση,
θα 'ταν η γύμνια της αλήθειας μας να ντύνει τα γραφτά μας.
να γδύνει.
να δίνει το ζεμπέκικο, το τραγικό, το καθημερινό τραγικό του καθενός μας.
έχει τσαγανό η ρούλα. ξέρει πού πάει.

α ρε ρούλα, να τολμάγαν κι άλλοι...
δεν τολμάνε πολλοί (κανονικά πρώτο πληθυντικό έπρεπε να βάλω, αλλά ο εγωισμός μου δε μ' αφήνει).