Το πρώτο βήμα…δύσκολο, ακόμα (1)

Για ούλα τα κορίτσα που σήμερα κάνουν υπομονή...γαμώ το νταμπλ τους και το τριπλ τους... α, ρε τσακαλάκια δόξα τον Πανάγαθο να λέτε που υπάρχει κανένας Βασίλης και κανένας Χρήστος και μπερδευόμαστε ακόμα, και σας πιστεύουμε...
Υπομονή, κόρες...θα τελειώσει κι αυτό το ματς




Μπήκαν στο τρένο. Κάθισαν σε διαφορετικές θέσεις. Τα κορίτσια μαζί και η Ρούλα μόνη.
Ο πιστολάς προσπαθούσε να εξηγήσει στο παιδί, τι είναι τούτο το παιχνίδι που παίζουν οι μεγάλοι.
Ότι έχει θέλω και δε θέλω, άλλα λέω κι άλλα εννοώ, άλλα θέλω και άλλα κάνω τελικά, ότι έχει δε λέω όσα έχω στο κεφάλι μου…ότι…έχει κρύβω,θολώνω, μπερδεύω... δεν τα λέω όλα...φόρα παρτίδα...όχι όχι...ότι...
Το παιδί ζαλίστηκε. Ζήτησε να μάθει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο πιστολάς γέλασε και του χάιδεψε το κεφάλι.
«Δεν έχει κανόνες, καλό μου αυτό το παιχνίδι. Μάλλον οι κανόνες είναι διαφορετικοί κάθε φορά. Σάμπως ξέρω και ‘γω. Εγώ, δεν το κατάλαβα, τότε, το φοβήθηκα το θολό αυτό παιχνίδι, θύμωσα κι έφυγα. Δεν το έπαιξα, ποτέ ως το τέλος. Δε πας να ρωτήσεις την ξανθιά, που, κατά πως λέει, έχει αποφασίσει να παίξει αυτή τη φορά;»
Γύρισαν κι δυο, από μακριά να δουν την ξανθιά.
Βλέμμα απλανές, θολό σαν το παιχνίδι…κουρασμένο.
Δεν πήγε να ρωτήσει, το παιδί. Κοίταξε τον πιστολά…
«Όχι» του είπε. «Δεν είναι ώρα…Άστην, τώρα».