Με τη σιωπή

Και κει με τη σιωπή αγκαλιασμένοι από ώρα, σηκώθηκαν,ξαφνικά, αναπάντεχα...όμορφα,αχ πόσο όμορφα...κι άρχισαν να χορεύουν, αγκαλιασμένοι, μες στη σιωπή να χορεύουν, λουσμένοι σε χρώματα κοκκινα και μωβ, όμορφα,αχ πόσο όμορφα...σκηνή, στιγμή...μπερδεύονταν τα δυο, της έλεγε για σκηνές που έβλεπε, που του μίλησαν και τις έπαιζε...και κείνη του λεγε, ωραία είναι στις ταινίες, αλλά...όχι της έλεγε αλήθεια είναι και γω είμαι μέσα, εκεί...και μπερδευόταν...κι όταν τους άκουσε κι είπε τέλος δεν θα μπω άλλο...εκείνη άρχισε να του μιλά για σκηνές και τη διόρθωνε...δεν είναι σκηνές αυτές της έλεγε, στιγμές είναι, τη διόρθωνε, αυστηρά.
Και συνέχιζαν να χορεύουν, αγκαλιασμένοι μαζί.Και κείνη κοιτούσε τα πόδια τους να καταλάβει να δει, να μάθει τα βήματα, κοιτούσε τα πόδια τους. Τα δικά της... φορούσε μποτάκια μαλακά με κορδόνια δεμένα να προστατεύουν τους γυάλινους ταλαιπωρημένους της αστραγάλους, και τα δικά του... πόδια γυμνά να πατούν σταθερά δυνατά στο πάτωμα, και να χορεύουν, να γυρίζουν...και κείνη να πατάει ανάλαφρα πολύ και να γυρίζει όλο και πιο ελαφριά και να τον παίρνει μαζί και σε λίγο νανεβαίνουν ναφήνουν το πάτωμα και νανεβαίνουν και να γυρίζουν και χρώματα μωβ κόκινα και μουσική όμορφη, αχ πόσο όμορφη... και να αιωρούνται μαζί.Και σταμάτησε να κοιτά τα πόδια τους κι΄ανέβασε το βλέμμα της, τους ακολούθησε τους έβλεπε πια... να χορεύουν, να γυρίζουν και νανεβαίνουν,να αιωρούνται... όχι δε θέλει βήματα δε θέλει, ρυθμό θέλει, ρυθμό μαζί...και να χορεύουν, να γυρίζουν, νανεβαίνουν, να αιωρούνται μαζί.