Μοχίτος

Είπαμε και προχτέ, το καλοκαίρι το θέλει το μοχιτάκι, κάλιο σμπαραλία βέβαια, αλλά απ τολότελα...σμπαραλίας πεσούσης και στο μπαλκόνι γένιτι. Μον μέντα θέλει, το δυόσμο στα γεμιστά, αδέρφια...το μοχιτάκι θέλει τη μέντα του φρέσκια, μοσχομυριστή απ τη γλάστρα.Ναι, βρε είναι πασέ το Ρουλιώ,προβλέψιμη ένα επικοινωνιακό λάθος ολόκληρη , όπως και το μοχίτο, κατά πως λένε οι γραφές.
Όσες λοιπόν μετριότητες, συνηθισμένοι, μικροί καθημερινοί, φίλοι, αντέχετε νακούτε τα λυμμένα τα γνωστά να εξηγούνται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην υγειά σας θα το πιει το Ρουλιώ το μοχίτο της το βράδυ και πρώτα θα χτυπήσει το ποτήρι της στο τραπέζι...γιατί; Γιατί έτσι, αδέρφια...όπως είπε και η Αναστασία προχτέ το πρωί που γυρίσαν και τη βρήκαν, χυμένη σαν συντριβάνι που του τέλειωσε η πίεση κι ίσα ίσα αναβλύζει...μέσα σε δυο ώρες από κει που την αφήσαν, φουντωτή φουντωτή καταπράσινη ζωντανή, τη βρήκαν, κάτω να χει αγκαλιάσει τη γλάστρα και μυρωδιά...λίγο λίγο μυρίζει ακόμα, την προλαβαίνουμε της είπε.Την βάλανε μέσα στη σκιά...εδώ η σκιά είναι ζωή, που λεγε ο Αμπντάλα, ο ξεναγός...και την κοιτούσαν την Αναστασία και κοιτάζονταν.
-Γκουτσοδουλειά, μου μυρίζεται είπε εντέλει το καμάρι...μας την κατούρησε το σκατόγατο και την ξέρανε τη δόλια...από μέρες με παρακολουθεί που την ποτίζω και την περιποιούμαι, από κοντά μέχει κι όσο αυτή μυρίζει, τόσο το μαλακισμένο φτερνίζεται, μα δε φεύγει, εκεί, αχ άμα σε πιάσω στα χέρια μου, ρε γκούτσυ...και χτες ψεκάσαν κι απ το δήμο οι παπάρες, λες αυτό...μα το πρωί ήταν καλά και την πότισα...λες ο ήλιος κιη ζέστη
-Άστα τώρα...νερό να της ρίξουμε μπας και την προλάβουμε...
Ένα ποτήρι κιχ η Αναστασία, έλα καλό μου μια τζουρα μυρωδιά δως μας... δυο ποτήρια κιχ, έλα και θα σε πιούμε το βράδυ... τρία ποτήρια...και κει στην πίσω γωνία ένα φυλλαράκι τσακ τσακ σαν να κουνήθηκε και σαν να μύρισε λίγο...κι ένα άλλο μπροστά κι ένα άλλο στη βρύση κοντά...κλείσε το παράθυρο...μα δε φυσάει...κλείσε, κλείσε...δε μπορεί από κάπου φυσάει...κλείστο να σιγουρευτώ να το πιστέψω, γελιόμαστε δεν μπορεί...κι άλλο ποτήρι και τσακ τσακ κι άλλο φύλλο κι ευχαριστώ να σιγομουρμουράει η Αναστασία και να ορθώνεται σιγά σιγά με κόπο και βοηθάτε με να μας λέει, νερό νερό κιάλλο και να μυρίζει, με κάθε φυλλαράκι της να μας στέλνει και μια τζούρα...να μην την πνίξουμε τώρα, μήπως δε θέλει άλλο...μα μας μιλάει, νερό θέλω...να δες στάλα δεν έχει στο πιάτο της, δεν αφήνει στάλα το ζωντανό, απαντάει και τσακ τσακ ορθώνεται και μοσχοβολάει...έλα κοπέλα μου το πέρασες έλα, δως μας μυρωδιά δως μας
Κατεβαίνοντας του το πε...άντε ρε, υπερβολές...πήγαινε να τη δεις, αλλά πάλι υπερβολές θα πεις...για δε σαρέσει το μοχίτο