-Γαρουφα...Γαρουφαλιώ με λένε.
-Γαρουφαλιώ, Γαρουφαλίτσα! Μοσκοβολημένο όνομα. Άκου Γαρουφαλίτσα, θέλω να'ρχεσαι συχνά. Να'ρχεσαι και την ημέρα. Έχω τόσα ωραία πράματα να σε φιλεύω. Κρέατα του κουτιού, γλυκά μαρμελάτες.Να, βλέπεις εκεί; Όλα για σένα είναι.
-Όχι δεν μπορώ μέρα. Κρυφοβλέπει ο κόσμος, κρυφακούει. Θα με πάρει στο στόμα του.
-Ποιος τον λογαριάζει τον κόσμο;
-Αν με δουν, δεν είμαι για ζωή! Εμείς εδώ δεν έχουμε μιλήματα με τα παληκάρια.Βγαίνει τ'όνομά μας, κι ύστερα απομένουμε ανύπαντρες. Και ντροπιάζουμε και το σόϊ μας.
-Κι άμα αγαπάτε κανέναν τι κάνετε; ε;
-Τι κάνουμε;...Να...τον...αγαπάμε.
-Και δεν του το λέτε;
-Αμ αν του το λέγαμε τότε τι σόϊ αγάπη θα 'ταν;
Της φάνηκε όμως πως παραξεθάρεψε και την πήραν οι ντροπές. Έμεινε ακόμη λίγο εκεί σκυμμένη και κατόπι τόλμησε να πει!
-Τώρα πάω γω...Καλό βράδυ...


Γλυκοχάραμα του Λουντέμη