Για την Κλέλια, με αγάπη

Θέλω καιρό να την πω την ιστορία, αλλά μια το να μια το άλλο... ξέρετε το ρουλιώ μπουρου μπούρου από δα μπουρου μπουρου απα κει δεν απόσωσα η μαύρη. Μα σήμερα την ξαναθυμήθηκα και της το υποσχέθηκα απ το πρωί. Άκου clelia να σου πω πώς...πώς σε βρήκα


Εκεί γύρω στο Φλεβάρη πήρε τη μάνα ο Φώτης τηλέφωνο, ο αδερφός της ο μικρός. Αραιά και που, την έπαιρνε τηλέφωνο...το Χρυσουλιώ δε, ποτέ, χούι οικογενειακό η κακή σχέση με το τηλέφωνο, ούλο το παλάτι μενα στόμα μια φωνή ΩΧΧΧΧΧΧ αναφωνεί στο πρώτο ντριν.Μαγαπιόνταν τα δυο τους και μετά το πρώτο ΩΧΧΧΧ το Χρυσουλιώ χαμογέλασε, με το που άκουσε τη φωνή του μικρού.
-Έλα αδερφή τι μου κάνεις;
-Καμώνομαι, σαν τι να κάνω; είπε με τα συνήθη κέφια και γλυκόλογα το Χρυσουλιώ.

Σεμάς έλεγε από καμμιά ιστορία για το αδέρφι της, το μικρό και πως τον έπαιρνε και πηγαίναν σινεμά και στην παραλία για βόλτα και σπόρια και πόσο τον αγαπούσε μόνο αυτόν από τη φύτρα της κι ας ήταν αυτός ο μικρός που, μόλις γεννήθηκε την εδώκανε στον Αμερικάνο για υιοθεσία. Σε μας τάλεγε, στο μικρό τον ίδιο μούγκα...ο μικρός, βέβαια τα ζησε...φαινόταν να τα θυμάται, τη νοιαζότανε τη μάνα...αλλά πες κι εσύ βρε Χρυσουλιώ, πες νανοίξουν οι καρδιές...λακωνικό το Χρυσουλιώ ανέκαθεν και θυμωμένο...με τη ζωή θυμωμένο.

- Ξέρεις γιατί σε πάιρνω αδερφή...για την Αρλέτα σε παίρνω...άκουσες στις ειδήσεις, ανευρισμα είπαν...εγκεφαλικό είπαν, πάντως σαν το Μάχο μας, τακουσα και συγκινήθηκα, χαροπαλεύει λέει σαν το Μάχο μας,τότε, αλλά μπορεί να την κερδίσει τη μάχη όπως το παιδί μας...δόξα το θεό τι αγωνία τραβήξαμε, τακουσα στις ειδήσεις, είναι απ τις αγαπημένες μου, μεγαλώσαμε με την Αρλέτα και σε θυμήθηκα αδερφή.
Το Χρυσουλιώ, βέβαια θόλωσε θυμήθηκε τα προπέρσινα, το γιο της στην εντατική ναργει να ξυπνήσει και κείνη να κοιτάει τα παπούτσια της και μόνο το παιδί μου, το παιδί μου να λέει...ποια Αρλέττα να συναισθανθεί και να θυμηθεί και να τραγουδήσει, μον να ξεχάσει ήθελε κι ο μικρός της τα θύμισε και ...φυσικά τον πρόγκηξε!

-Τι τα θες τώρα και τα θυμάσαι μια χαρά ειν το παιδί τώρα, άσε με και συ με την Αρλέτα περαστικά της γυναίκας, αλλά τι μπορώ να κάνω εγώ, μη μου τα θυμίζεις κι έχω κι ένα κάρο άλλα...και του κλεισε το τηλέφωνο του αδερφού, στη μάπα κατά το χρυσούλιο στυλ.
Είχε μια αγωνία το Χρυσουλιώ να δώσει λύση στα πάντα...δε θέμε λύση ρε μάνα, δε μπορείς να δώσεις λύση σ'όλα, μον άκου μας, να μας ακούσεις θέμε...δύσκολο πράμα το ακούειν, αδέρφια!

Κι έμεινε από κείνη τη μέρα του Φλεβάρη μια θλίψη για την Αρλέτα γιατί και γω μαζί της μεγάλωσα(αν), αλλά και ένα ευχάριστο συναίσθημα, γιατί βρεθήκαμε με το Φώτη, το μικρό, 20 χρόνια μεγαλύτερό μου, ανακαλύπτοντας ότι μας συγκινούν τα ίδια τραγούδια, οι ίδιες μουσικές τα ίδια λόγια.

Και κει κάπου τον Απρίλη σε συνάντησα clelia στου Αλουφάκιου( να γιατί σε λέω αφεντικό, ρε χαμένο) να κάνεις ένα σχόλιο δε θυμάμαι, πια για τι, αλλά θυμάμαι πως ήρθα και σε βρήκα κι έκατσα ένα πρωινό και διάβασα κι άκουσα και τραγούδησα και θυμήθηκα και γέλασα κιέκλαψα, κοπέλα. Κι ήθελα να πάρω τηλέφωνο το Φώτη, το μικρό να του τα πω, πώς πάει καλά η Αρλέτα το λέει η clelia και θα γίνει καλά να μην ανησυχεί και θα μας τραγουδήσει, αλλά που να τα πεις όλαυτά στο τηλέφωνο που να τα χωρέσεις τα χρόνια και τα τραγούδια και το νοσοκομείο και την αγωνία και τα γέλια και τα κλάμματα στο τηλέφωνο, μπροστά πρέπει να τον έχεις τον άλλο να τον εβλέπεις, τα μάτια του να βλέπεις.

Και την άλλη μέρα σα νακουσε ο Φώτης κι ήρθε στη Σαρκοζί και τον ετσάκωσα. Απ τα μούτρα κανονικά και του λεγα και του λεγα clelia και για σένα και για την Αρλέτα και το νοσοκομείο και τα τραγούδια της, όλα τα πα clelia, μονοκοπανιά κι ο Φώτης χαμογελούσε και το υπόλοιπο παρεάκι κοιτούσε απορρημένο με ύφος, σάλταρε η ξανθιά.
Και μπουκάρει στην κουβέντα ξαφνικά 30νταρης νέος και ρίχνει την ερώτηση..."Ποια είναι ρε παιδιά τούτη η Αρλέτα που ανησυχείτε για την υγεία της, συγγενής μακρινή, φίλη τι την έχετε και μπούρου μπούρου μας ζαλίσατε τόση ώρα;"

Και παίρνει τη μπάλα ο Φώτης κορίτσι..."'Ακου, μικρέ να μαθαίνεις" του λέει και ξετυλίγει το κουβάρι και λέει για το φανταρικό του που πήγε και την είδε 20 χρονών με την κιθάρα της μες στη δικτατορία να τραγουδάει Θεοδωράκη και γω να το χω διαβάσει σε σένα χθες και να λέει για το μπαρ το ναυάγιο και γω να το χω ακούσει σε σένα χθες και να λέει και ναλέει ο Φώτης για τα νιάτα του να λέει... κι ο μικρός να τον κοιτά με την ίδια απορία και να κουνάει το κεφάλι με βλέμμα το χασε ο θείος.


Να σαι καλά κορίτσι, πολύ σευχαριστώ