Τι τραβάμε κι εμείς οι τριχωτές

Ο αντρικός πληθυσμός παρακαλώ να απομακρυνθεί, όπως προμηνύει ο τίτλος θα πούμε αλήθειες επί της πονεμένης διαδικασίας κι όχι επί του ωραιοτάτου, τρεις τουλάχιστον μέρες μετά, αφού πέσουν τα γράδα, αποτελέσματος.

Καλοκαιράκι το λοιπόν όλο ακούω για δροσούλες κυματάκια ποτάκια μπυρίτσες βολτίτσες βουτίτσες…για το κεχρί, μούγκα…κι άντε για το κεχρί ψιλογίνεται λόγος, καλυμμένος συμβολικός, ποιητικός ρε παιδί…για το μαλλί όμως, πριν το κεχρί…βούβα ολοκληρωτική, το ψαράκι πάενει στην ποταμιά και δεν ξέρω ,δεν απαντώ γιατί

Οι μένοι γιατί τι με νοιάζει εμένα το μπλα μπλα μου ναν καλά και η τρίχα είναι λατινιλίκι, όσο η κοιλιά μπόι… οι δέες, φευ κόρες, εγώ ποτέ δεν διάβαζα, αλλά το απουσιολόγιο δεν ξέρω πώς ,το τσάκωνα… και να δεις πώς ήντουνε το άλλο…α, α ναι, ναι και ψείρες ποτέ δεν είχα…στο άσπρο το ξανθό το καθαρό δεν κολλάει…λένεεεε

Πάρτα βρωμούλα μαυροτσούκαλη τριχωτή που κάνεις τις περικοκλάδες μπουκλες…κι άντε θα φορεσεις το μακρύ, θα αποφύγεις το ξεμπράτσωτο…αλλά το μουστάκι, που ο άντρας ο σωστός το φέρει, που λεν και οι γραφές, πώς να το κρύψεις το μυστάκιον με ντάλα τον ήλιο, σκιά πουθενά κι ασπρίλα… εντάξει σχετική, φέτο που η παραλία μας βγήκε σε καφετί παράλληλα παραλληλόγραμμα, 35 αετίας (για τα σανίδια του σπιτιού μου λέω καλέ, μην αλληθωρίζεις), ένεκα κρίσης οικονομικής (και πανταχόθεν και πανταχόθεν μην αντρέπεσαι λεμεεε)

Και μια που η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, σάμα το χεις χαμένο σε λέω, μπορεί, ίσως δεν ξέρεις ποτέ, ο θεός είναι μεγάλος, αλλά μακριά καθεται… μπορεί μες στα ασόδυα να κάτσει ένα ντόρτι ρε παιδί και να πάμε αυθημερόν για μια βουτιά, ο αύγουστος είναι επικίνδυνος μήνας, ο λαός είδε κι απόειδε θα την κάνει τη βουτιά του, μην τον προκαλέσουμε άλλο τον δεινοπαθημένο

Μποτέ το λοιπόν
Νύχι πόδι, χέρι… να διανθίσουμε το σαρανταφευγάτο κανκαγιανέ στάιλ…και γκασμά, γαμώ τα γοβάκια που με φλομώσανε κι ακόμα περιμένω και τις γαλότζες που μου δώκανε κι ακόμα υπομένω…άμαν έχεις μια ποιητική ψυχή Λενιώ μου μέσα σου, ξεπετιέται στο πίτσι και φι…κάπως αλλιώς το λένε τούτο, αλλά ποιητική αηδία όλα συγχωρούνται λέει.

Άμα δε θελει ο άνθρωπας να μιλήσει για τον πόνο, όλο γύρα -γύρα το πάει σε λέωωωω
Τρεις ώρες ραντεβού το λοιπόν το μποτέ, μια ωρίτσα νύχι πάνω, κάτω και δυο ναι δυο αποτριχωσάρα γαμώ τη δύναμή μου γαμώ…παρηγοριά της μάνας μου… οι σταρένιές…σικάτο κατίμαυρες και τριχωτές, είμαστε λέει δυνατές…με ρώτησες ρε μάνα αν θέλω να το κληρονομήσω μαζί με την πίεση και το θυρροειδή και το φλεβίτη και τασπρο το μαλί και τον κάλο…όλα σε είδος παίδες, του τίτλου, αρχοντιλίκι… σε ρευστό νιέντε!!!

Και ως πού κάναμε με ρωτάει κάθε φορά το κατερινάκι , ευγενικό παιδί δε λέω κι υ πομονετικό… ντεμέκ δε θυμάται το γκίνες μεροκάματο…αρ γιου τοκινγκ του μι; ήταν η απάντηση σήμερις και κάνει τρίπλα το αδέρφι που ξερε το ανέκδοτο…
Χου αρ γιου, ρε;
Μι χου μι; Γιου χου γιου !!!(Σοφάκι στη γεια και των έντεκα και είκοσι)
Και γιούχου γιούχου σας λέω… πόνος είναι θα περάσει

Και πόδια ψηλά, τράβα απεδώ, βόηθα από κει, χέρια ψηλά… αυτό το κάνεις καλύτερα από το πόδια…εεε δεν έχει τραγούδι γιαυτό, μόλις βγάλουνε θα προπονηθώ… πέρασε, πέρασε το γαμημένο, με ωχ πνιχτά και ένα απόλυτο μότο θυμωμένης φαντασίωσης για βάλσαμο…πριν το εδείς τσακαλάκο πολλά θα πλερώσεις σε λέω… κι άσε αυτά που ξέρεις για τα χωράφια τα θκα μας κι απ’ όπου θέμε τα οργώνουμε