Μη με κοιτάς έτσι...όχι αυτό το βλέμμα του μπάτσου...την ανάσα σου στο σβέρκο μου δε μπορώ...τι κάνεις, ακόμα δεν άρχισες...δε θα προλάβεις...δε μακουσες στα λεγα εγώ, θέλει πιο πολύ προσπάθεια...ΜΑΝΑ ΜΗ...ΦΥΓΕ...ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΜΑΝΑ, ΕΧΕΙ ΦΑΣΑΡΊΑ...ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΏ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ...ΤΟ ΧΑΝΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ...ΚΙΜΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ...ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΆΛΛΟ
Μπόρα και κασίδα απάντησε η μάνα...και θα την έχεις σε λίγο...σταμάτα να μαδιέσαι, σταμάτα να βγάζεις τα μαλλιά σου...έχεις γεμίσει τρίχες το δωμάτιο, χθες το καθάρισα...ΑΝΟΙΞΕ ΜΑΜΆ, ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ...ΖΕΣΤΗ ΕΧΕΙ...ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΤΗ ΖΈΣΤΗ...ΔΕ ΣΑς ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ
ΞΕΚΊΝΑ επιτέλους...μετά δε διορθώνεται...πες τι θέλεις να βοηθήσω...να σου φτιάξω ένα χυμό να σε βοηθήσω...μπας και ξεκινήσεις...
Κι αν κάνω λάθος μαμά...κι αν δεν τα καταφέρω...κι αν δε μπορέσω και πάλι...θα μαγαπάς μαμά μου...μη με κοιτάς έτσι μαμά μου...φοβάμαι...φοβάμαι να ξεκινήσω
...Κι ήρθε η γαμημένη η ώρα ναποδείξεις ακόμα μια φορά...ναποδείξεις ότι προσπάθησες αρκετά, ότι δε χάζεψες δε σπατάλησες ότι δούλεψες...ναποδείξεις για να σαγαπήσουν...να πετύχεις νασαγαπήσουν...κι όλοι να σε κοιτούν...και να περιμένουν να σκοντάψεις, γιατί ξέρουν αυτοί στο λεγαν, ξέρουν πόσα απίδια χωράει ο γαμωσάκος...κι ήρθε η ώρα ναπαντήσεις και συ...κι ούτε το σάκο δε βρίσκεις...μόνο το λάκο βλέπεις μπροστά...το λάκο τον εξέρεις...τόσες φορές στον δείξαν...και σου παν θα πέσεις...
ΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΟΥ ΘΑ ΠΕΣΩ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕς...ΌΠΩς ΚΑΙ ΣΕΙς ΧΊΛΙΕς ΦΟΡΈς ΠΕΣΑΤΕ...ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΧΩΡΝΆΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΑς
Μη βρε μαμά μη έτσι... μη με μετράς άλλο...μαγαπάς βρε μαμά...έστω και λίγο...τώρα που μαι λίγη...θα μαγαπάς, μαμά μου... αγάπα με
Ποιος ρε δήμιοι...ποιος θα τη μετρήσει την αγωνία και τον παιδεμό και την ταλαιπώρια και τα μαλλιά στο πάτωμα...και το ξεπουπούλιασμα...ποιος θα το μετρήσει...δε φτάνουν τα εργαλεία σας...δε φτάνουν...τι βαθμό θα της βάλετε της αγωνίας...λίγοι είστε...λίγοι και σίγουροι... και δήμιοι...πολλοί...βρε κατς παρά η αγάπη σας...πόσο κάνει;...πόσα θέτε, ρε μεγάλοι για ναγαπήσετε;
Δεν μπορώ ναποδείξω για όλους ρε μάνα και για σένα και για τον πατέρα που ρωτάει τι τάξη είμαι...δε μπορώ ναποδείξω και να κάνω ότι δεν καταφέρατε... και σε σένα δασκαλίτσα και σε σένα κυρ δάσκαλε...δεν έχω άλλο να δώσω...μαδιάσατε, γαμώ τη λογική σας...μαδιασατε...δώρο τη θέλω την αγάπη...αέρα θέλω...δώρο, καθημερνό
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
13 σχόλια:
τέτοιες μέρες είναι να μην σφίγγεσαι?..θυμήθηκα μια ιστορία από ένα γνωστό μου..του βάζανε άσπρες κόλλες στα παράθυρα για να χάσει την αίσθηση του χρόνου και να διαβάζει ακούραστα..πράγματι, πήγε πολύ καλά..πέρασε στην πρώτη επιλογή του..λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε
Μίμη έχω διαβάσει το σχόλιο σου από νωρίς και δεν ξέρω τι να σου πω. Το πρώτο που μου ρθε ήταν μαχαίρι στο γόνατο για τους γονείς, αν ήταν οι γονείς του...και μετά ποιο μαχαίρι στους γονείς που θα κλαίνε το γιο τους;
Ουφ!αγχωθηκα!
Τα ερμα τα παιδια τι τραβουνε...
Καλη βδομαδα!
Η μαμά που είναι ικανή για το πιο πιο πιο καλό καλό, η μαμά που είναι ικανή για το χειρότερο κακό.
Και μετά είναι και οι ελληνικές οικογένειες που ναι μεν... έτσι, και από την άλλη γιουβέτσι και τις φοβάμαι όπως τους χειρότερους εφιάλτες μου.
Τα σόγια που μοιάζουν με σκάκι, με τους στρατηγούς, τα κάστρα και το βασιλικό ζεύγος και τις εντολές τους, και μπροστά τα στρατιωτάκια με τις σαφείς εντολές να γίνουν ίδια κι απαράλλαχτα, με τον έλεγχο, με τις παρωπίδες, με το δηλητήριο που τους χύνουν στο αίμα αργά και γλυκά από τις πιο τρυφερές ηλικίες...
Συγγνώμη για την παράκρουση, καλέ Ρούλα, αλλά χτυπήσατε φλέβα μανιασμένη.
Καλή εβδομάδα να έχετε ;)
Καλή επιτυχία πάντως σε όσους περνούν αυτόν τον εξεταστικό Μάη ;)
Καλή επιτυχία και καλή λευτεριά!
Τί τραβάνε τα παιδάκια...
Καλό, πολύ καλό.
Kαι το σχόλιο an-lu πολύ μου άρεσε, με μόνη παρατήρηση ότι τα έρημα τα πιόνια στο σκάκι τουλάχιστον κινούνται με κανόνες αντίστοιχους με τη φύση τους, δεν ζητάει κανείς από το πιόνι να τα καταφέρνει σαν αξιωματικός ή σαν άλογο. Σε αντίθεση με τους γονείς, που συχνά αξιώνουν την απόλυτη υπέρβαση, έτσι, για να αισθανθούν αυτοί καλύτερα που "τα κατάφερε το δικό τους παιδί [καλύτερα από τους ίδιους]".
απλά σκεφτόμουν ότι αν το παιδί δεν αυτοκτονούσε, οι γονείς θα ήταν περήφανοι για τις μεθόδους τους και απολυτα πεπεισμενοι οτι εκαναν το καλύτερο για το γιο τους..
Είναι αυτό που περιγράφεις - η νοοτροπια που φταίει .. είναι οτι αναγονται αυτες οι εξετασεις σε απολυτο κριτηριο για τη μετεπειτα ζωη των παιδιων. Μετα απο αυτό, θα κατηγοριοποιηθούν σε πετυχημενους και αποτυχημενους.
Το ίδιο το συστημα πρεπει να ενοχοποιηθει. Αλλά αυτό οπως βλεπεις απεχει πολύ ακομα. Για την ώρα μας απασχολεί ο αριθμός των εξεταζομενων μαθημάτων..
Αλλού με τρίβεις δέσποτα, κι αλλού ...
Τι να πω τώρα ότι χαίρομαι...ναι ρε γαμώτο χαίρομαι που τον κουβεντιάζουμε τον πόνο μας και δεν το παίζουμε καρδινάλιοι, γνώστες, λύτες για τα πολύ δύσκολα σταυρόλεξα...ψάχνω απ το πρωί μετά το σχόλιο του παπικουλίνου εκείνο το τραγούδι που λέει όλα όλα και ταλογά μου θα στα δώσω...μον κεινο τον τρελλό μου θα κρατήσω...που μου το θύμισε το πρωί με το σκάκι.Θα το βρω αδέρφια, υπομονή, αλλά από τώρα το αφιερώνω στο παρεάκι μόλη μου την καρδιά, την ξεμωραμένη. Φιλιά αδέρφια στη μούδη ολονών σας:)
Πω-πω, συγγνώμη aa-duck, λίγο ο αστιγματισμός, λίγο η συνήθεια, σ΄ έγραψα an-lu... :)
Έλα βρε Αθανασιώ όλοι διοπτροφόροι είμαστε κατά έναν τρόπο...τα παπικουλίνια, ακόμα και τα κίτρινα δεν παρεξηγούνται δεν παρεξηγούνται, λέει το Ρουλιώ
Καλά κι άκουσα το ανοματάκι μου...τι θέλετε;
Για τον εξεταστικό Μάη κάνω delete...
@ Ρουλιώ, λες για το ''Σκάκι΄΄ του Γεράσιμου Ανδρεάτου, ε;
Θα προσπαθήσω να στο βρω εγώ αύριο, είναι πραγματικά... κολαστικό!
@ Αθανασία μου, όχι και συγγνώμη αφού όλα από α αρχίζουν :)
φιλι*
Άντε βρε παπικουλίνι κάνε το το θαύμα σου...και είσαι όντως ωραία παρέα...αλλά μαυτή τη σελίδα σας τι γένιται...πότε είναι εκεί πότε δεν είναι, γιατί βρε μικιά σκασμένα το μπερδεύεται το Ρουλιώ;)
Δημοσίευση σχολίου