Άκου Αμαλιώ
Πριν κανά μήνα ή Ρουλίτα επεσκέφθην ένα δημόσιο νοσοκομείο κι αφού περίμενε σε ουρές κι αφού έσμπρωξε και σμπρώχτηκε κι αφού έβρισε και βρίστηκε, κι αφού ρώτησε και δεν έλαβε απάντηση και ξαναρώτησε κι έλαβε κούνημα της κεφαλής και ξαναρώτησε κι έλαβε μανιασμένο... εκεί κυρά μου ντιπ δεν καταλαβαίνεις κι αφού έκανε τον κινέζο Αλέκο...το ένα δε φτάνει για να τη βγάλεις καθαρή...ακούς δικό μου κατάδικό μου Ε.Σ.Υ...έπιασε καρέκλα στην τελευταία αναμονή έξω απ την ορθοπαιδική...η χαρά του γύψου αδέρφια!!
Aναστέναξε εκ βαθέων κι άρχισε να βλέπει γύρω τριγύρω μπας και περάσει η ώρα...και γύψος από δω...γύψος...απα κει...εμφανίζεται κύριος με άσπρη ποδιά ξινισμένο ύφος...τόσα χρόνια διάβασμα γιαυτό;...και βήμα ταχύ...μην τυχόν με σταματήσει κανένας και με ρωτήσει τίποτα, γιατί σας...όπα χτυπάει το κινητάκι μου, που το χω στην τσέπη του παντελονιού μου...και πως θα το πάρω, αφού φοράω την ποδιά μου την άσπρη την τιμημένη και παιδεμένη...ναρχίσω να ξεκουμπώνω τα κουμπιά εδω στο διάδρομο...δεν το θεωρώ καθόλου σωστό γιατρέ μου, χωρίς μουσική υπόκρουση αυτά τα πράματα δε γίνονται...και συνεχίζει και χτυπάει το κινητάκι κι ο γιατρός αγχώνεται...θα το χάσω το τηλεφώνημα, γαμώ την ποδιά μου και την τσέπη μου τι το θελα το κινητάκι στην τσέπη...και ζουμ στην τσέπη ο γιατρός μπας κι έβρει λύση...και ναι το σέασες γιατρέ μου φοράς την καινούρια την ποδιά με το νέο design το λειτουργικό...με τα δυο σκισίματα ακριβώς στη θέση της τσέπης του παντελονιού...και της αριστερής και της δεξιάς...προσβάσιμες οι τσέπες σου γιατρέ μου κι οι δυο...δε χρειάζεσαι τσέπες στην ποδιά πια...κατευθείαν στο παντελόνι γιατρέ μου...στην τσέπη του παντελονιού...το κινητάκι...δε θα χάσεις τίποτε πια, γιατρέ μου... στο πιτς φυτίλι θα τα βάζεις και θα το βγάζεις το κινητάκι...ρε τους τσ, τσ, τσ τι σκέφτηκαν...με γεια την καινούρια την ποδιά, γιατρέ μου!
Τι τραγούδι να βάλουμε ρε Αμαλιώ τώρα να γιορτάσουμε την πρόσβαση στις τσέπες;
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και δεν το διαπραγματεύονται κι ας πονάει
Φτύνουν τις λάσπες κατάμουτρα κι αν τύχη κι είναι νερουλές έχουν κι ωραίο ήχο... και επιμένουν και είναι και σαματατζήδες, αλλά δώστε τόπο στην οργή οι σοβαροί και υποψιασμένοι...είναι λαϊκοί τύποι...και ένα μυστικό...τους αρέσει και η πίτσα...η Παπαδοπούλου ντε και το τζάμπα καίει η λάμπα...Χριστέ κι Απόστολε, λαϊκάντζα
Εσύ ρε Καραμήτρου, για πες μας... πόσα παίρνεις;
Πολλά αδέρφια, γιατί έχει και καλά αφεντικά ο ντουνιάς.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Δεν τον είχα ακούσει τον πρώην και αεί νυσταγμένο να κάνει αυτή τη δήλωση...
Τι ξέρει αυτός από αγωνία και από Υγεία κτλ.; :(
Με πονάει πολύ όλη αυτή η ιστορία με την Αμαλία και το Φακελάκι, όχι τίποτε άλλο αλλά όταν έγινε είχαμε εξεγερθεί, λέγαμε όχι πια, δεν θα γίνει ξανά έτσι.
Ο χρόνος που πέρασε ήταν πολύ δύσκολος για μας, η γιαγιά μας βάρυνε πολύ πια και τη χάσαμε τελικά τον Φεβρουάριο... Όταν είχαν έρθει οι ανάλογες στιγμές ούτε μια στιγμή δεν σκεφτήκαμε να πούμε όχι... Ούτε μία... Αυτό με φοβίζει, Ρουλιώ, σε αυτές τις περιπτώσεις. Η ώρα που θα πρέπει να παλέψουμε με τη ζωή και το θάνατο... Και μιλάμε για ζωή και θάνατο, ε; Όχι να βάλουμε βύσμα για μια ''δουλίτσα" (σιχαίνομαι το -ίτσα στο δουλίτσα), αλλά για τη ζωή, για τον άνθρωπό μας...
Αυτά.
:(
Εκτός των άλλων, να πω ότι γράφεις υπέροχα, μπρε Ρουλιώ, να ΄σαι καλά
:*
Ρε παπικουλίνι:) όταν είναι για ζωή και θάνατο να το δίνουμε... ο άνθρωπος που να κάνει επανάσταση όταν σέρνεται,αλλά εμείς το δίνουμε το φακελάκι και όταν δεν πρόκειται για ζωή και θάνατο, ακόμα και για επεμβάσεις ρουτίνας...για να μας προσέξουν λέει τους πρίγκηπες, για να μην περιμένουμε, για να παρακάμψουμε άλλους, όπως κάνουμε στο μποτιλιάρισμα ένα πράμα
Α, ρε Ρουλιώ...
Το ΕΣΥ τους, όλους σαν μηδενικά μας βλέπει.Είτε σαν μηδενικά, που συνωστίζονται δέκα -δέκα σε κάποιο θάλαμο των 4, είτε σαν μηδενικά πίσω από το πρώτο ψηφίο του ποσού μέσα στο φακελάκι, που δίνει ο απελπισμένος συγγενής στον θεό-γιατρό.
Αφεντικά και δούλοι,
σκατά γενήκαμε ούλοι.
Αφεντικό με μπερδεύεις:)
Την κριτική για το Ε.Σ.Υ. την καταλαβαίνω...αλλά εκείνο το αφεντικά και δούλοι σκατά γινήκαμε ούλοι;...κι άντε εμείς οι δούλοι σκατά γινήκαμε το ξέρω ταφεντικά πόθεν... βδε, αφεντικό;
Δημοσίευση σχολίου