Μαζί θα ξημερώσουμε καμάρι μου. Μαζί γιατί το θέλω. Μαζί γιατί το ζήτησες. Μαζί γιατί στο χρωστάω και μέχρι ναρθω να σε βρω θα μείνει ανοιχτός ο λογαριασμός και θα με βαραίνει.
Γιατί εσύ έφυγες κι εγώ κιχ
Γιατί εσύ τα πλήρωσες τα αλλαζονικά βόδια κι εγώ ταντέγραψα
Γιατί εσύ τη ζωγράφισες κόκκινη τη γραφειοκρατία...θανατηφόρα την είπες κι εγώ την ψήφισα
Γιατί εσύ την ξεμπρόστιασες την πτυχιούχο προστυχιά κι εγώ τη χάιδεψα.
Πες μου, πες καμάρι μου, πες μου για τα μαλλιά τα χαμένα και το ηλίθιο βλέμμα των περαστικών
Πες μου, πες μου κοπέλα μου για το θυμό και το βήχα που έφερνε... και τη φωνή, τη φωνή που κοβόταν
Πες μου, πες μου γιαβρί μου για τις άπειρες ώρες στο κρεβάτι και τα ουρλιαχτά απ τον πόνο
Πες μου, πες μου κορίτσι μου για τον πανικό... για τον επόμενο πόνο
Πες μου, πες μου Αμαλία για τη χαμένη ζωή
Πες μου Αμαλιώ, δως μου... για να αλαφρώνω και να βαραίνω πάλι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
5 σχόλια:
Αχ βρε Ρουλακι μου!
Αχ βρε πουλακι μου!
Καθε μερα Αμαλιες σ αυτον τον ρημαδοτοπο,καθε μερα!
καλο σου μηνα τρυφερη ψυχη
και τα φιλια μου.
Μπράβο βρε Ρουλιώ....
Καλό μήνα
Φιλί γλυκό
Θυμηθηκα που περυσι ολοι οι μπλογκερ καναμε ποστ αφιερωμενο στην Αμαλια.Ηταν πολυ συγκινητικο.Ηταν πολυ δυσαρεστο που πεθανε.Στην περιπτωση της ομως ισχυει το λατινικο ρητο: Mors laborum ac miseriarum quies est: Ο θανατος ειναι αναπαυση απο το μοχθο και τη δυστυχια.
Η Αμαλία τα είπε... Ή μάλλον τα έγραψε όλα. Με το όνομά τους.
Βρήκε την δύναμη μέσα στο προσωπικό της δράμα και σήκωσε το ανάστημά της να μετρηθεί με όλη αυτή την σαπίλα.
Και όπου βρήκε σωστούς ανθρώπους, ήταν δίκαιη. Τους ανέφερε κι αυτούς με το όνομά τους.
Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια για την Αμαλία, είναι να διαδώσουμε την μαρτυρία της.
Καλησπέρα συγχωριανοί, έλα μωρέ μη τσιτώνετε οι Αθηναίοι...κεφαλοχώρι είναι η μπλογκόμπαλα και το ζήσαμε αυτές τις μέρες το κουτσομπολιό της, άλλος πολύ άλλος λίγο.
Η Αμαλία τα είπε με πόνο με κλάμα με κραυγές και με το θάνατό της. Και πιστεύω ότι δεν είπε μια ιστορία είπε χιλιάδες με τη μια την απίστευτη τη δικιά της. Άλλη είπε σε μένα άλλη είπε σε σένα κι άλλη είπε σε κείνους. Γιατί ο καθένας που την άκουσε που τη διάβασε που είδε το πρόσωπό της το θυμωμένο και το πόδι της το ακρωτηριασμένο...ο καθένας μας κάπου ακούμπησε τα λόγια της τα γραφτά της την εικόνα της, στο δικό του πόνο στο δικό του κλάμα στα δικά του χαμένα μαλλιά στις δικές του απώλειες και μόνο έτσι θα μπει στο κεφάλι μας η απιστευτη ιστορία της Αμαλίας, μόνο αν ακουμπήσει στα μέσα μας και θα ξεπετιέται με κάθε αφορμή κι οι αφπρμές είναι πολλές μικρές μεν και μοιάζουν με κλασσικά εικονογραφημένα σε σχέση με τη δική της απίστευτη ιστορία, αλλά ειν πολλές και τις βιώνουμε καθημερινά και θα την κάνουν να ξεπετιέται την Αμαλία σαν τα παλιά ταπωθημένα που αν δεν τα λύσεις ή τουλάχιστον αν δεν τα τακτοποιήσεις δε σαφήνουν ήσυχο κι έτσι θα γίνει πιστευτή κι η Αμαλία και η ιστορία της και θα μας κάθεται στο λαιμό και θα μας πνίγει και θα πρέπει να την πούμε για να ησυχάσουμε για να γλιτώσουμε εμείς οι ίδιοι τα "επόμενα υποψήφια θύματα".
Δημοσίευση σχολίου