Που πήγε, ρε παπάρα το τούτη είναι αληθινή, όπως τα λόγια της, γιατί το πες, αφού σου πα μη, είναι βαριά τα λόγια...και τι το κανες... ελαφριά όπως το πες, έτσι και το τσαλάκωσες και το πέταξες στα σκουπίδια, μαζί με τα λόγια της και κείνη.
Όχι αυτό δε θα της το πάρεις.Όχι αυτό είναι δικό της. Θα το κρατήσει σφιχτά, αγκαλιά ως να ναι το μωρό της, το δικό της μωρό, το μωρό που δε γέννησε.
Πόσο κρίμα να νοιάζεσαι μόνο για τις λέξεις της και δεν ειν και δικές της, ανεμομαζώματα κι ανεμοσκορπίσματα είναι, υπάρχουν και χωρίς εκείνη.
Α ρε μαύρε, όταν τη γυναίκα του θεού την τσουβαλιάζεις με τη γκόμενα, όταν το παιδί το βαφτίζεις έρωτα, πόλεμο, όταν το θα χεις ότι θελήσεις το φτιάχνεις από λάστιχο, όταν το τσιόνι σου φαίνεται ξάφνου βρώμικο και το σφουγγαρίζεις για να το καθαρίσεις, όταν την κοκόνα σου τη ρίχνεις στο πηγάδι, όταν τον πόθο τον ακούς μια πούτσα στο τόσο
τότε τα λουλούδια είναι εργαλεία της δουλειάς
κι οι λέξεις καθρέφτες κι αντανακλούν
και μόνο τόνειρό της μένει, όνειρο εδώ
και κουλουριάζεται, ενώνεται, μπερδεύεται και ξεχυλίζει μαζί με τον πόνο το θυμό και τη θλίψη και μεγαλώνει και δε χωράει στην αλήθεια σου
Αλ σικιμέ βουρ ντουβαρά,αδέρφια,
νε ντουβάρ γικιλίρ νε σικίν κιριλίρ
κι ευτυχώς είναι έτσι, η ζωή ξέρει, ξέρει αυτή, εσύ δεν το πες... κι ο ήλιος θα συνεχίσει να βγαίνει κι η γη να γυρίζει και ταστέρια να μας κοιτούν
κι εμείς
θα συνεχίσουμε να πεινάμε και να διψάμε
και μόνο εκείνος ο φόβος του πατέρα...μανοιχτά τα μάτια μη φύγουμε θυγατέρα, ξεπετάγιεται και της τριβελίζει το κεφάλι, το μυαλό της τρυπάει...και μετά κοιτιέται στον καθρέφτη και του γελάει...ποιο μυαλό ωρέ ξανθιά του λέει