Ούτε βόμβα ατομική,
ούτε του Λονδίνου η σύνοδος
στόνα χέρι το τσιμπιδάκι
και στάλλο τον καθρέφτη...
στο μουνί της, ο κόσμος
Cιmbιzlι siir
ORHAN VELİ KANIK
Περιπέτεια
Ημουν μικρό, μικράκι
έριξα στη θάλασσα την πετονιά
μαζεύτηκαν ψαρούλια
τη θάλασσα, είδα
έφτιαξα ένα χαρταετό
με τούλια και κορδέλες
της ουράς του τα χρώματα, ουράνιο τόξο
μεμιάς... τον άφησα στον ουρανό
τον ουρανό, είδα
μεγάλωσα, έμεινα χωρίς δουλειά
πείνασα, χωρίς φαϊ έμεινα
με τους ανθρώπους ανακατεύτηκα,
είδα... τους ανθρώπους
ούτε απαγάπη, ούτε από ζόρι κώλωσα
ούτε από θάλασσες...απ τον ουρανό, ούτε
το τελευταίο που είδα, όμως...δε μαφήνει
το κάθε μέρα...της επιβίωσης...δε μαφήνει
του καήμένου, του ποιήτη...
αυτό, λέω...του πρεπε να δει
Macera
ORHAN VELİ KANIK
Για την πατρίδα
Και τι δεν κάναμε γιαυτή την πατρίδα
μερικοί, πεθάναμε
μερικοί...λόγους βγάλαμε
Vatan icin
ORHAN VELİ KANIK
.jpg){kind=small}
10 σχόλια:
Φοβερό το πρώτο ποίημα...
Χαχαχαχαχαχχαα
Που το βρήκες μουρλέγκω???
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Καλημέραααααααααααααα ε?????
Ορχάν Βελί Κανίκ (Orhan Veli Kanık) (Κωνσταντινούπολη, 13 Απριλίου 1914 - 14 Νοεμβρίου 1950)
--------------------
Eντυπωσιακό!
Τόσο παλιός, αλλά τόσο μοντέρνος...
Και το "τσιμπιδάκι" αλλά και το άλλο "για την πατρίδα" είναι έξοχα.
Και τι δεν κάναμε γιαυτή την πατρίδα
μερικοί, πεθάναμε
μερικοί...λόγους βγάλαμε
Σφάζει με το βαμβάκι ο άτιμος
εντάξει το ομολογώ - μου έλειψε η κοσμάρα σου.. φιλούμπες ρουλιώ μου..
Καλημέρα στους φαν του Ορχάν :)
Ο Θεός να τον συχωρέσει μας ταλέει πολύ καλά, όντως ακόμα!
Μαριώ, πρώτα θέλω να σου πω για το Γιώργο,το παιδί που σε τράκαρε...προσπάθησα δις να σου αφήσω σχόλιο αλλά δεν... η θεία. Οπότε μιας κι ήρθες, από δω. Σκεφτόμουνα τότε που το διάβασα ότι όντως του χρωστάμε του Γιώργου και συ το λες...δεν ξέρω αν του χρωστάμε επαναστασεις για δεν ξέρω αν εγώ τουλάχιστον μπορώ να τις στηρίξω. Σίγουρα όμως Μαριώ μου του χρωστάμε εμπιστοσύνη, ότι σαν και κείνον υπάρχουν και πολλοί άλλοι, σκόρπιοι, ενδεχομένως ανασφάλιστοι, αλλά έτοιμοι να πληρώσουν όχι τα σίδερα,αλλά το κενό που άφησαν κι αφήνουν οι μαμάδες μας, κάθε φορά που θυμώνουν άκαιρα μαζί μας.
Τώρα για την επιλογή των ποιημάτων του Ορχάν Βελή, όπως και τη μισή μετάφραση την κάνει ο Τζενγκίς, ο Cingo, που σας κερνάει και τις φωτογραφίες και μετά τα 18 του κοιμόταν για χρόνια με τον Ορχάν στο μαξιλάρι του.
....Πωπώ φλυαρία πρωινιάτικα...κι έχω να πω κι άλλα...υπομονήηηη :)
Αφεντικό, όπως το λες...τόσο παλιός κι όμως τόσο μοντέρνος...κι εδώ ήρθε το δίλημμα...στο πρώτο... για το τσιμπιδάκι το λοιπόν, ο τελευταίος στίχος, λέει κατά λέξη
"Νοιάξιμο...ντιπ...για τον κόσμο" κι έλα να βγάλεις, εσύ τα κάστανα απ τη φωτιά...δηλαδής τον μεταφράζεις όπως η μουρλέγκω, φέρνοντάς τον στο τώρα...για τον αφήνεις στο τότε...για΄τον ένα στίχο του τον κάνεις δυο και για το τότε και για το τώρα...ΤΡΙΛΙΜΜΑ ΤΕΛΙΚΑ :)
Γεια σου, βρε Ζερβέ :)
Πριν κάποια χρόνια τσατιζόμουν ποοοολύ όταν μου λεγαν ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου...τώρα με αρέσει και γελάω ποοοολύ :)
Έτσι δε διατυπωμένο " μου έλειψε η κοσμάρα σου" γίνεται ακόμα πιο ωραίο !!!
Ευχαριστώ ευγενή νέε
Φιλούμπες κι απ τη θεία ρούλα :)
Καλημέρα Ρουλιώ. Πολύ μεστός. Και σε λίγα λόγια λέει τόσα πολλά. Καταπληκτικός
Γειά σου Ρουλιώ με τα ωραία σου!
Και εντος τόπου είσαι και εντός χρόνου και όλα υπέροχα...
Φαλλοκράτης λοιπόν, ο κ. Orhan! Με τα σημερινά δεδομένα φυσικά, τότε ήταν κανόνας η θέση της γυνής, κλπ κλπ.
Ακου λέει... τσιμπιδάκια κλπ αξεσουάρ... καθρέφτες... τότε ο κόσμος καιγόταν λέμε
Η καλύτερη απάντηση-->> «της ψωλής σου το χαβά κυρ ποιητά μου»!!! χαχαχα
(πού πας και τα ξετρυπώνεις ώρες ώρες)
Ρουλιώ μου Το Υπέροχον.
Μονο εσυ ξετρυπωνεις τετοια ποιηση...χεχεχε!
Φχαριστηθηκα η μαύρη.
φιλια
κι εγώ το φχαριστήθηκα, η άσπρη (ή η ξανθιά)
το τρίτο το φαρμακερό..
πιο πολύ απ'όλα
αλλά φχαριστήθηκα κι εσένα ...
Χαίρετε, χαίρετε και χαίρομαι που κατά πώς λέτε τον φχαριστιέστε τον Ορχάν :)
Όντως καλόπαιδο :) τρεις κουβέντες και για χαμογελάς για σφίγγεις τα δόντια
Παναγιώτα μάλλον θα επιμείνω στο εκτός και θα σου πω πως πολλές φορές το απολαμβάνω κιόλας, πολύ :)
Ροδιά νομίζω τον αδικείς...εμένα πάλι με φαίνεται πώς πραγματικά αγαπησε τις γυναίκες πολύ, όλα τα κομμάτια τους κι εδώ εγώ πάλι ύμνο διαβάζω, παιχνιδιάρικο στην κοκεταρία και στην ανεμελιά στην ξενοιασιά της...δε ξέρω μπορεί και να ναι αφελής η ανάγνωση
Φαραόνα, δεν τον ξετρύπωσα μωρέ, αδακά στο ράφιμ τον έχω :)
Χαίρομαι που το φχαριστήθηκες
Λενιώ, όντως το τρίτο είναι απ αυτά που σου σφίγγουν τα δόντια, θες δε θες
Καλό βράδυ κυρία μούρη :)
Δημοσίευση σχολίου