Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

για πάρτη μου

άχρηστη, πάλι αδύναμη μικρή ακινητοποιημένη, εσωτερικά προσανατολισμένη με το στόμα ανοιχτό χάνος που δεν αντέχει τον πόνο... συγχώρεσε με μωρέ, δεν έχω... δεν μπορώ δεν έχω προστάτη να σου στείλω μου... το λεγε κειος ο μικρός σηκωνόταν ξαφνικά απ το θρανίο του κι έπαιρνε το μολύβι του και το βαζε να βλέπει το ταβάνι και γω του λεγα κάτσε κάτω... άχρηστη, για πάρτη μου τον γείωνα... και μου λεγε δεν είναι μολύβι ραβδί είναι μαγικό, ούτε ταβάνι είναι, ουρανός είναι ανοιχτός... και μαυτό "καλώ τον προστάτη" μου λεγε... κι εγώ τρόμαζα με το φευγιό του παιδιού τρόμαζα που τον άβλεπα νανεβαίνει ο μικρός να μας αφήνει τους άχρηστους, τους φυτεμένους και να τον φωνάζει μαπελπισία τον προστάτη... όχι όχι δεν τον φώναζε... αυτός ήθελε νανεβεί να πάει μαζί με τον προστάτη κι εμάς να μας αφήσει να μας διαγράψει που του λέγαμε πως ζει σε ταινία πως δεν πατάει, πετάει, πως δεν είναι ραβδί μολύβι είναι , πως δεν είναι ουρανός, ταβάνι είναι...ναι ναι έλεγε να πετάξω θέλω,ξέρω ξέρω τι θα μου πεις... ξέρω ξέρω δεν υπάρχει αλλά κι εσύ δεν τον ψάχνεις εσύ δε θα θελες να υπάρχει... "καλώ καλώ τον προστάτη" κι εγώ εκεί να τον γειώνω να πατήσει γιατί αν πετούσε θα τον έχανα θα μαφηνε μόνη να πατάω... για πάρτη μου σου λέω για πάρτη μου τον γείωνα και τώρα μεκδικείται που τον καλώ και δεν έρχεται... δεν έρχεται να στον στείλω... σχώρα με μωρέ να πετάξω δεν μπορώ χρόνια πατάω, πατάω γερά καρφωμένη

2 σχόλια:

Unknown είπε...

μη με πονάς τόσο.
(δεν) καταλαβαίνω.
για πάρτη μου.

roula karamitrou είπε...

Αυτό είναι ρε Λενιώ το γαμώτο... τους πονεμένους και θκους μας ξαναπονάμε