Γιατί...σύσε σύσε το γαδούρ'...

Ήρθε, ήρθε ο παπούλης είπε το Γιαννούλ' και ζάλωσε το γαδούρ' του.
Έκοψε ένα κλαράκι βασιλικό, του βαλε σταυτί τ' και καβαλίκεψε το γαδούρ'του.
"Άντε καμάρι μου το΄πε...άντε και περιμέν' ο παπούλης, ένα βραδ' θα μείνει.Ταχιά τ'χαραή θα φύγ' είπι"

Άντε είπε στο γαδούρ'του το Γιαννούλ', του δωσε να μυρίσει και το βασιλικό και κείνο κίνησε. Αγαπιόνταν με το γαδούρ' του το Γιαννούλ', συνεννογιόνταν.
Και πέτρα στην πέτρα...μον'πέτρες είχε ο τόπος τους, φτάκαν στ'αμπέλι.
Τρεις συκιές αμπελίσιες είχ η μάνα τ' φυτεμένες, φορτωμένες ήταν κι οι τρεις.
Αυγουστιάτικα σύκα μελωμένα, μαύρα κι άσπρα.
Ξεπέζεψε το Γιαννούλ' χάιδεψε το γαδούρ' του σταυτιά, του 'πει να περιμένει και μάζεψε το πεσκέσι. Τα πιο μεγάλα διάλεξε και τα πιο γινωμένα, μαύρα μόνο, τάσπρα δεν τάρεσαν του παππούλη...του θύμιζαν ταγιαποστολιάτικα τα σύκα τα ξερά, τα ουδέτσ'...που ούτε ζμί ούτε μυρωδιά είχαν.
Ξανανέβηκε μπίνα το Γιαννούλ', με το κοφίνι του γιομάτο κι ευχαριστημένο

"Άντε, γιουφτό μ'" είπε στο γαδούρ' του "Άντε κι ο παπούλης μας καρτεράει, άντε κι όχ' απ' τις πέτρις, χώμα, χώμα να παένουμι, για θα χαλάσουν τα συκαλάκια"
Που να το βρει όμως το χώμα το γαδούρ' του...μον' πέτρα ήταν ο τόπος τους.
Πέτρα στην πέτρα το λοιπόν και σύσε, σύσε το γαδούρ' του, φτάσαν στον παπούλη.
Κατέβασε το Γιαννούλ' το κοφίνι και με χαμόγελο το πρόσφερε στον παπούλη.
Άπλωσε εκείνος τα χέρια...

Το Γιαννούλ', κοντοστάθηκε και τράβηξε το κοφίνι προς το μέρος του, πάλι...να δει τι γένηκαν τα συκαλάκια τα μαύρα...
Αχταρμάς τα συκαλάκια, πατημένα, σκισμένα πολύ και παντού...ένα πράμα γίνηκαν...όλο ζμί, μόν' τα σποράκια τους ξεχώριζες και τις φλίδες τις ταλαιπωρημένες.
"Αχ, παπούλη" είπι απογοητευμένο το Γιαννούλη "Σύσε σύσε το γαδούρ'μου, σκατά τα κάναμι...φάτα αυτά παπούλη μου και μη μου θυμώσεις... θα σύρω να σου φέρω φρέσκα"



Υ.Γ. Τα γαδούρια είναι είδος προς εξαφάνιση...λέει... άμα δείτε κανένα τώρα το Μάη πείτε του χρόνια πολλά...γιορτάζουν λέει τα γαδούρια το Μάη, μαζί με τα τριαντάφυλλα
Καλό μήνα, αδέρφια