(16)

Οι δυο αγαπημένοι αποφάσισαν να κάνουν ανακωχή. Να μη δώσουν, άλλο αυτή τη μάχη.

Τους έτρωγε τόσες δυνάμεις, που πήγαιναν ξεβράκωτοι και κατάκοποι, σε όλες τις υπόλοιπες. Φοβόταν, βέβαια και οι δυο μην εκληφθεί η ανακωχή, ως άνευ όρων παράδοση… αλλά κατέστρωσαν σχέδιο οργανωμένο, μαζί.

Θα απολάμβαναν, μόνο το προνόμιο της βασιλικής στέγης. Εξάλλου η γιαλαντζί πριγκίπισσα πλήρωνε εδώ και χρόνια την κωλοεφορία για το προικώο, χωρίς να παίρνει δραχμή από τα ενοίκια. «Εμένα δε με συμφέρει να το νοικιάζω. Ότι παίρνω το δίνω στις φθορές και στις επισκευές. Άσε που πρέπει να καθαρίζω και τις βρωμιές, που αφήνουν φεύγοντας. Όχι να πληρώνω και την εφορία για το δικό σου το καπρίτσιο» της πετούσε στα μούτρα η βασίλισσα, σε κάθε ευκαιρία.

Τίποτα άλλο, όμως πέρα από τη βασιλική στέγη δε θα ζητούσαν και δε θα δέχονταν. Ταπεράκια, συμβουλές, γνώμες λόγω εμπειρίας, ιδέες για το καλό τους…Τίποτα άλλο.

Κι ήρθε ο χειμώνας κι ήρθε η κακοκαιριά και άρχισαν τα ανοίγματα της αλληλογραφίας «Λογαριασμοί είναι , βρε παιδί μου, τι προσωπικά δεδομένα!» και οι επισκευές στο δεύτερο «Να το συμμαζέψουμε, βρε παιδί μου. Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια, που λέει και το τραγούδι. Θέλουμε να το κάνουμε, όπως ήταν, όταν σε παρακαλούσα να’ρθεις. Για σας, γιατί σας αγαπάμε.»

Κόλπος της ήρθε της Ρούλας, όταν γύρισε μια μέρα από τη δουλειά και της είπε ο αγαπημένος της Σπάνιος, ότι ανεβαίνοντας το μεσημέρι στο σπίτι, είδε έναν, άγνωστο, άνθρωπο να τρίβει τα κάγκελα του μπαλκονιού. «Ποιος είσαι;» τον ρώτησε με κόπο… ταλαιπωρημένος, ο αγαπημένος της. «Ο μάστορας» του είπε «Θα βάψουμε τα κάγκελα»… Πως μπήκες, ποιον ρώτησες, με ποιο κλειδί δεν τον ρώτησε.

Άφωνοι και οι δυο κοιτάχτηκαν στα μάτια. «Και τώρα… τι;» ψέλλισε, μετά από λίγο η Ρούλα. Ο αγαπημένος της δε μίλησε, μόνο κούνησε το κεφάλι. Είχε δίκιο… Τι να πεις και σε ποιον!

Θυμήθηκε η Ρούλα το σωματοφύλακα. «Πολύ τον ζορίζεις το Σπάνιο» της είχε πει, όταν ανακοίνωσε, ότι του πρότεινε να μετακομίσουν στο παλάτι κι αυτός δέχτηκε. «Τζάμπα τη λέγαμε χιτλερίσκο τη βασίλισσα, τόσα χρόνια. Πως θα γλιτώσετε από τα νύχια της;»
Για επίλογο, της ξαναθύμησε τα παλιά. Ήταν παραδοσιακός ο σωματοφύλακας, το παραδεχόταν και ο ίδιος.

«Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε πια» του είπε η Ρούλα «Αν δε μπορέσουμε και τώρα να προστατεύσουμε εαυτούς, μάλλον σημαίνει, ότι μας αξίζουν τα παλιά»… «Πρέπει να την αντιμετωπίσω τη βασίλισσα, επιτέλους. Κουράστηκα να φεύγω» του είπε η Ρούλα.