Τώρα

«Φύγε, φύγε μαλακισμένο!

Άσε με, ν’αναπνεύσω, να γράψω να παίξω. Φύγε, δε θα τα πάρεις όλα αυτή τη φορά. Δε θα σ’αφήσω να με φιμώσεις, να με ακινητοποιήσεις, πάλι...να με πονέσεις, να με εκδικηθείς, όπως έκανες τόσες φορές στον εαυτό σου…Δε θα σου δώσω την ευκαιρία να με παρηγορήσεις, να μου χαϊδέψεις στοργικά το κεφάλι, καθώς θα’μαι στον πάτο. Να μου πεις στα λεγα εγώ. Άστο! Είναι άγριο το παιχνίδι. Πονάει. Θα με προστατέψω αυτή τη φορά…δε θα σ’αφήσω να με βουλιάξεις, να μου δείξεις, να μου’ ξηγήσεις τ’ όνειρο!

Το έργο είναι δικό μου, τώρα…Και το έργο και το όνειρο! Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο και δε με νοιάζει. Δεν ανησυχώ… δε φοβάμαι τόσο, μην τυχόν πονέσω! Ξέρω. Θα πέσω και θα σηκωθώ, θα κλάψω, θα γελάσω, θα φωνάξω, θα χτυπηθώ, θα μπερδευτώ, θα συγκινηθώ θα εμπλακώ στο τώρα… Θα το χαρώ!

Κράτα το τότε σου… και το ύστερα μου, δε με νοιάζει. Δε θα το περιμένω. Θέλω να νιώσω, τώρα. Δε θα καταχωνιάσω, τίποτα πια. Δε θέλω άλλο κρύα πιάτα. Τα βαρέθηκα, δεν μυρίζουν είναι άγευστα!

Και δε με νοιάζει, τόσο τι θα πουν οι άλλοι. Πως θα φανεί, πως θα τους κάτσει, τι θα καταλάβουν; Δε μπορούν να αισθανθούν, για μένα. Ξέρω εγώ τι αισθάνομαι.
Μπορώ, μόνο να τους ακούσω και ν’αλλάξω ότι απ’ τη συμπεριφορά μου, μπορώ. Δε θ’αλλάξω, όμως τα συναισθήματά μου κι ας ακούγονται υπερβολικά. Δε θα τ’ αμφισβητήσω, επειδή δεν ταιριάζουν με των άλλων. Δεν μπορώ, άλλο να μην με ακούω

Δε θέλω, άλλο να ξυπνάω οχτακόσιες φορές τη νύχτα, φορτωμένη ενοχές γι’αυτά που δεν έκανα καλά και γι’αυτά που θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα. Θέλω να κοιμάμαι ήσυχη ευχαριστημένη, γιατί δεν έχασα λεπτό κι έκανα όσα και όπως μπόρεσα. Δε θέλω, άλλο να με ταϊζω για να με κοιμήσω. Να με ταϊζω κρυφά, θυμωμένα να με μπουκώνω. Θέλω να ξυπνάω ξεκούραστη και πεινασμένη. Για ζωή.

Θα τις ανοίξω, θα της ξύσω, μόνη, τις πληγές μου θα τις φανερώσω και θα τις γλύψω, εγώ. Θα τις γιάνω. Τώρα ξέρω. Μπορώ.

Και τα σημάδια μου θα δείξω, τα παλιά… σε άλλους συνοδοιπόρους, μόνο σ’αυτούς που μπορούν να τα δουν, για ν’αναγνωριζόμαστε.
Θέλω να βράσω, μαζί. Με όλους μαζί στο καζάνι.

Άσε, με να πάρω τον τσαμπουκά σου, το χιούμορ σου, την αλήθεια σου. Δε μπορώ άλλο την ανυπομονησία σου, την ανησυχία σου, το φόβο σου για τα λάθη και την αποτυχία…τη ματαίωση, τη μαλακισμένη εμμονή σου για νίκες σίγουρες και για πρωτιές ανούσιες.

Εμπιστέψου, με μπορώ και σε θέλω, μαζί, γιατί ξέρω πόσο πονάει… να φοβάσαι μη φοβηθείς..

Από δω και πέρα δε θα σου εξηγήσω, τίποτα άλλο, δε θέλω να σε πείσω πια. Να ξέρεις, μόνο θα σε κλωτσήσω, όποτε πας να μ’εμποδίσεις. Εμπιστέψου, με κι αν θέλεις, έλα… δεύτερη δεν έχει!»

Τα ‘πε και ξεφόρτωσε!

Όπως τα’χε πει και στον ΑΛΛΟ, δυο βδομάδες πριν, τον παλιό αγαπημένο σύντροφο, μα τώρα πιότερο συγκάτοικο.
«Σκατά τα κάναμε!»

Τα’πε, τώρα και στην άλλη συντρόφισσα, την κατάδικη…αυτή μέσα της. Σχεδόν στην ώρα τους…δυο βδομάδες μετά, δυο βδομάδες χωρίς ιστορίες.