Υπομονή…μέχρι την άλλη Τετάρτη

Του ‘στειλε ντομάτες... καλοσχηματισμένες κατακόκκινες και με το κοτσανάκι τους πάνω να θυμίζουν ανοιξιάτικες… του κήπου.
"Πες του να τις βάλει στ άυτί...ελλείψει κερασακίων, που δινε η γιαγιά στον πατέρα σου την άνοιξη"

«Θα του αρέσουν» της είπε γελώντας «τις βάζει στο μαρούλι…χειμώνα καλοκαίρι ντομάτες… ας είναι κι άνοστες, του αρέσουν»
Τις έβαλε στο ψυγείο, για ν’αντέξουν.

Την πήρε τηλέφωνο
« Φχαριστώ για τις ντομάτες…μόνο, φοβάμαι να μην τις συμψηφίσουμε με τις μπάμιες, που σου ζήτησα…ισχύουν οι μπάμιες, ακόμα…έτσι δεν είναι;»

«Όχι, βρε δεν τις ξεχνώ τις μπάμιες, θα σου φέρω…δεν βρήκα στη λαϊκή αυτή τη φορά»
«Εντάξει, εντάξει…απλά τις θυμίζω να μη γίνει καμιά παρεξήγηση…και μπερδευτούμε κι από μπάμιες…ξεμείνουμε με τις ντομάτες»

«Υπομονή, βρε θα σου φέρω την άλλη Τετάρτη, φρέσκιες ανοιξιάτικες…με το ξυδάκι τους θα στις φτιάξω, να μοσχοβολήσει ο τόπος» υποσχέθηκε
«Θα κάνω…θα περιμένω... αρετή δεν έλεγες είναι; Αλλά, μέχρι την άλλη Τετάρτη, όχι παραπάνω…κι έχουμε παρεξήγηση»