ΖΗΛΕΥΩ...καταλαβαίνεις;

Την πήρε τηλέφωνο το βράδυ, εκεί γύρω στις 9.
Είχε μέρες να τον ακούσει.

«Έλα, καλό μου, με ξέχασες…αφού είπαμε θα μιλάμε»
«Καλήσπέρα…ναι…είπαμε» της είπε με αναφιλητά

«Τι΄ναι βρε παληκάρι μου, τι συμβαίνει…σ’ακούω να κλαις…πες μου, τι;»
«Καλά είμαι…τίποτα…περιμένετε λίγο να φυσήξω τη μύτη μου, γιατί τρέχει» της απάντησε
«Τι ‘ναι, βρε γιαβρί μου…πες μου, σε παρακαλώ…» του΄πε και την πήραν τα σορόπια

«Καλά είμαι…μη στεναχωριέστε…εσείς τι κάνετε με το πόδι σας;» της είπε πιο ήρεμος.
«Δεν με πονάει… καλά είμαι, πες μου σε παρακαλώ»

«Έχουμε, κανένα νέο σχόλιο;»
«Να δω και να σου πω…όχι δεν έχει κάτι καινούριο»
«Διαβάστε μου…διαβάστε μου, τα παλιά»
«Κάτσε δυο λεπτά να τ’ανοίξω και θα σου διαβάσω…κι όποτε δεν θες ν’ακούσεις, άλλο …πες μου να σταματήσω…»

Τη σταμάτησε κάπου στη μέση…εκεί στ’αναφιλητά και στην αμηχανία

«Να σας πω να γράψετε, κάτι;»
«Πες μου…κάτσε να πάρω μολύβι και χαρτί»
«Όχι στο χαρτί…στον υπολογιστή θέλω…να το πληκτρολογήσετε»
«Θα το κάνω…θα το κάνω, μετά…να το γράψω με το μολύβι…και μετά, θα το πληκτρολογήσω και θα το βάλω…ότι μου πεις…πες μου…σ’ακούω»

«Όχι…όχι, αφήστε το…άλλη φορά είμαι καλύτερα, τώρα, είμαι καλά…»
...
«Νομιζω ήρθε η ώρα να κλείσουμε, τώρα»
«Καληνύχτα, εντάξει, άλλη φορά... πάρε με αύριο…θα είμαι σπίτι, να μιλήσουμε»
«Καληνύχτα…είμαι καλά, μην ανησυχείτε»

Την πήρε η μαμά του το άλλο πρωί
«Είχαμε δύσκολη μέρα χτες…σε πήρε το βράδυ…»
«Ναι, έκλαιγε…αλλά δε μου ‘πε…κάτι ξεκίνησε…μετά, το μετάνιωσε»

«Ναι, ήταν άσχημα απ’ το μεσημέρι, μετά το σχολείο…και ξέρεις τι μου ‘πε και με τάραξε…δε θα το πιστέψεις…ΖΗΛΕΥΩ μου΄πε, είμαι ένα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, ούτε μαθηματικά, ούτε αγγλικά, όλοι οι συμμαθητές μου ξέρουν…ΖΗΛΕΥΩ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;…ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΣΩ…ΝΑ ΜΟΙΑΣΩ ΣΕ ΣΕΝΑ…μου’πε.»