(15)

…«Ας είναι. Απ’ τ’ ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, μόνο να μην είναι ασπρομαλλούσα. Σε καλό δρόμο είμαστε. Μακρύ και δύσβατο, αλλά καλό» είπε ο ξανθός της άγγελος…

…Κι ήρθε ο χειμώνας, ήρθε η κακοκαιριά και πάλι ξανάρθανε τα κρύα. Πολικές οι θερμοκρασίες στο δεύτερο του παλατιού. Η συνήθης αναδουλειά του φθινοπώρου, οικονομική δυστοκία και η βασίλισσα στο σβέρκο τους.

Είχαν αποφασίσει να μετακομίσουν στο παλάτι στα μέσα του καλοκαιριού. Το’χαν προσπαθήσει πολύ όλα αυτά τα χρόνια, με νύχια και με δόντια να μείνουν μακριά της.
Η βασίλισσα, που ήξερε ότι η ζωή είναι, καθόλου, ωραία και πολύ δύσκολη, αφού εκβίασε στην αρχή ψυχολογικά και οικονομικά, την πριγκιπέσσα και το Σπάνιο, ανέχτηκε εν τέλει με στωικότητα την επιλογή του «από μακριά κι αγαπημένα… όσο γίνεται.». Ήξερε εκείνη ότι δε θα τα καταφέρουν τα πιτσουνάκια και θα ξαναγυρίσουν μετανιωμένα στην αγκαλιά της.

Το’λεγε πότε, πότε στη Ρούλα, μόνο. Αναφερόταν, βέβαια σε άλλα παιδιά και άλλες μάνες, της γειτονιάς, που της παραπονιόταν ότι τα παιδιά τους έμεναν μακριά τους. Τις παρηγορούσε η βασίλισσα τις μάνες, σοφά, «Μη στενοχωριέσαι, δε θα τα καταφέρουν και θα γυρίσουν», τις έλεγε. Όποτε, άκουγε το σοφό απόφθεγμα, η γιαλαντζί πριγκίπισσα γινόταν τούρμπο, τούρμπο με τη στενοκεφαλιά και την τσιγκουνιά της μάνας που παρακαλάει τα παιδιά της να μην τα καταφέρουν, για να τα ‘χει δίπλα της. Να μπορεί να τα βοηθάει, να τα χαϊδεύει. Θαρρείς και διακόσια χρόνια είναι, αυτή η ρημάδα η ζωή.

Παρόλα ταύτα, η βασίλισσα νίκησε.