Ο σουλτάνος...το λάθος και η συγγνώμη

Μια φορά κι έναν καιρό, άνοιξη ήταν, ο Αμπντούλ-Αζίζ ο 32ος, καθόταν βαρύθυμος στο θρόνο του. Είχε νταλγκά βαρύ κι ένα σφίξιμο…ένα στρίμωγμα, μια που ζέστη και υγρασία καθόταν παρέα του, στο Ντολμά-Μπαχτσέ. Δεν είχε κέφι για τίποτα, ούτε για τα αγαπημένα του αστεία.

Ο Αμπντούλ-Αζίζ είχε τη φήμη πολύ κακού πολεμιστή και πολύ καλού χωρατατζή. Να΄ναι καλά ο άνθρωπος, κάτι τσιμπήσαμε κι εμείς απ’ τα καλά και τα κακά του.

Ο μόνιμος ακόλουθός του, ο Χαμντί, ο διασκεδαστής του παλατιού, έκανε φιλότιμες προσπάθειες εκείνη τη μέρα.
Γιοκ ο σουλτάνος. Γέλιο γιοκ.

Είδε κι αποείδε ο Χαμντί, είδε και τα φρύδια του σουλτάνου που κατέβαιναν, εξακολουθητικά, με τις αποτυχημένες προσπάθειες…του πρότεινε βόλτα. Βόλτα στον πύργο του Γαλατά.
Τ’άρεσε η ιδέα του σουλτάνου
«Άντε, πάμε, μπορεί και να φυσάει στα ψηλά, να΄ναι καλύτερα…μη χάσεις και συ το κεφάλι σου, ανοιξιάτικα!» είπε ο Αμπντούλ-Αζίζ.

Μπήκαν στη βασιλική άμαξα, εκεί κοντά στο μεσημέρι και πήραν το δρόμο για τον πύργο του Γαλατά.

«Χαμντί σκέψου κάτι καλό να πεις στον πύργο, γιατί καλά πάμε, μα τα σκαλιά είναι πολλά και δε μας βλέπω καλά σήμερα. Ούτε εμένα, ούτε εσένα» είπε ο σουλτάνος.

Εκεί που είχαν πάρει την ανηφόρα, μπρος ο σουλτάνος, πίσω ο Χαμντί, είπε ο διασκεδαστής.

«Σκέφτηκα κάτι μεγαλειότατε. Αν ήταν άλλη μέρα, είμαι σίγουρος ότι θα γελούσατε πολύ. Σήμερα όμως, που είστε μπαρουτιασμένος, φοβάμαι μη θυμώσετε και το χάσω το κεφάλι μου…όχι, όχι σίγουρα θα θυμώσετε, δε θα το κάνω.»

Ο σουλτάνος τσίμπησε, όπως περίμενε κι ο Χαμντί. Σταμάτησε λίγο στις σκάλες να πάρει μια ανάσα κι είπε του διασκεδαστή.
«Χαμντί κάντο…αλλά ετοίμασε πρώτα τη συγγνώμη σου κι αν σκεφτείς μια, που θα’ναι χειρότερη απ’ το λάθος σου…θα το γλιτώσεις το κεφάλι σου, αλλιώς…» και συνέχισε ν’ανεβαίνει τις σκάλες ανασηκώνοντας το πορφυρό καφτάνι του για να μην το πατήσει.

Καμιά δεκαριά σκαλιά παραπάνω ο Χαμντί χαμογέλασε και χούφτωσε, ζωηρά τον ποπό του μεγαλειοτάτου.

«Τι έκανες συφοριασμένε; Τι τόλμησες να κάνεις;» κραύγασε ο Αμπντούλ Αζίζ
«Ε, ε…εσείς είστε, μεγαλειότατε…συγγνώμη μπερδεύτηκα…συγγνώμη, μοιάζει τόσο πολύ ο ποπός σας με της μαμάς σας που μπερδεύτηκα…Tαμ ίδιος, ο ποπός σας, με της βασιλωμήτορος!»

Το λεοφωρείο που μετέφερε το γκρουπ σύστηκε από τα γέλια. Ο ξεναγός το ‘χε. Καλύτερος κι απ’ το ταξίδι στην Πόλη.

Υ.Γ. Θυμήθηκα την ιστορία αυτή, όταν διάβασα τη χθεσινή ανάρτηση του alzap με τίτλο «Φασισμός στο Διαδίκτυο (2)» Τη θυμήθηκα, μα δε γέλασα ντιπ! :)
Κάντε μια βόλτα
Εδώ δίπλα δεξιά…στα links, κοντά είναι.