«Εμείς πάλι...απ' το πρωί!»

Σάββατο μεσημέρι στο κεντρικό καφενείο, παρέα ορεσίβιων νέων πίνει, τρώει και γελάει. Πολύ!

Έίχαν κανονίσει το τσιμπούσι απ’ την προηγουμένη το βράδυ.
«Ε…δε θέλω ν’ακούσω χαζά. Αύριο θα βγούμε σαν ανθρώποι…όχi με τις γναίκες. Νισσάφι πια η μοντερνιά. Αύριο μονάχoi μας, σαν ανθρώποι!»
Εκεί που πήρε να σουρουπώνει, μπαίνει στον καφενέ ο δάσκαλος, ο νιοφερμένος στην κωμόπολη.

«Έλα δάσκαλε, να σε κεράσουμε ένα τσίπουρο» φωνάζει εις ορεσίβιος... ο ψηλός.
«Καλησπέρα παιδιά, ευχαριστώ, αλλά, μόλις ξύπνησα, έναν καφέ ήρθα να πιω»
«Μάστορα, φτιάσε έναν καφέ στο δάσκαλο, μερακλίδικος να’ναι, ξέρεις εσύ κι ένα μπουκαλάκι για μας και μεζέδες…χουβαρνταλίδικα την τηγανιά…μην τσιγκουνεύεσαι, γκαντεμιά είναι»

Έκατσε ο δάσκαλος… η κωμόπολη μικρή, οι επιλογές λιγοστές…τι να κάνει ο άνθρωπος, έκατσε στην παρέα.

Τα μασλάτια έπαιρναν κι έδιναν στην παρέα. Οι πάσες συνεχείς, το παιχνίδι μοιρασμένο.

Ο δάσκαλος πινγκ-πονγκ…μια να κοιτά τον ένα μια τον άλλο, προσπαθώντας να καταλάβει.

Κουβέντα δε χόρταιναν οι ορεσίβιοι κι ας παρήγγελναν μεζέδες.
Για ματς, για γναίκες, για τσιμπούσια δικά τους και των αλλονών.

Εκεί στα τσιμπούσια είπε να μπει στο παιχνίδι κι ο δάσκαλος και να μιλήσει για το ποτό, να τους κάνει και το χατίρι, για το κέρασμα.
«Βάλσαμο, είναι , γλυκαίνει την καρδιά, το χαλαρώνει το μυαλό, τις στρογγυλεύει τις γωνίες» είπε με μια ποιητική διάθεση.

Η παρέα τον κοιτούσε να δει που θα το πάει. Του άφησαν τη μπάλα.

Τους κοίταξε κι ο δάσκαλος, του άρεσε που τον άκουγαν.
«Όλα τα ζεις πιο έντονα…Άλλος πίνει από χαρά για να φχαριστηθεί περισσότερο κι άλλος πίνει από λύπη για να πονέσει περισσότερο…»

Έκανε μια παύση ο δάσκαλος.

Η παρέα αντάλλαξε βλέμματα.
Ο ψηλός έλαβε το σύνθημα και πήρε τη μπάλα.

«Δάσκαλε δε ξέρω εσείς στον κάμπο, τι κάνετε, αν πίνετε από χαρά ή από λύπη, εμείς πάντως, εδώ στο βουνό απ’ το πρωί πίνουμε!»

Λιγοστές οι επιλογές και σκούρες στην κωμόπολη.