Μια ιστορία του κώλου…που ΠΟΝΕΣΕ ΠΟΛΥ

Τα Χριστούγεννα την ένιωσε για πρώτη φορά, αμυδρά, πάντως ένιωσε, πως ήταν εκεί. Λίγες μέρες μετά, άρχισε να πονάει λίγο κι ευτυχώς κράτησε και για λίγο…την ξέχασε.

Το Φλεβάρη της ξαναχτύπησε την πόρτα, λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά, ανησύχησε μα δεν είπε τίποτα. Πέρασε.

Αρχές τ’Απρίλη την επισκέφτηκε για τρίτη φορά με άγριες διαθέσεις. Χωρίς προειδοποίηση, πρωινιάτικα της χτύπησε την πόρτα στη μάπα, δυνατά. Αυτή και ο φίλος της, για ενισχύσεις
Την ξύπνησαν. Σηκώθηκε με δυσκολία, σιωπηλά και πήγε σιγά-σιγά στην κουζίνα, κάνοντας τον Αλέκο. Προσπαθούσε να μην αντιδράσει, μπας και τους εξευμενίσει και φύγουν.

Έκανε τον καφέ της, ήταν εκεί την παρακολουθούσαν. Τον πήγε στο τραπέζι. Στο κατόπι κι οι δυο. Κοίταξε την πολυθρόνα της με αγωνία. Αναρωτήθηκε να κάτσω ή να μην κάτσω. Της χαμογέλασαν ειρωνικά. Τσατίστηκε κι έκατσε! Σηκώθηκε ασκαρδαμυκτί. Ήρεμη να’σαι σκέφτηκε, λάου λάου, με το μαλακό, γιατί αντεπιτίθενται, που κακό χρόνο να’χουν!

Έπιασε τα μπράτσα της πολυθρόνας, έσφιξε μάτια και δόντια και πήρε να κατεβαίνει…Όπα,όπα εδώ κι οι δυο.

Όρθια πάλι…λύγισε τα γόνατα και ξαναπροσπάθησε…εδώ πάλι, αλλά πρέπει να κάτσω, γαμώ την ουρά μου και τον πόνο της γαμώ!

Με μια αποφασιστική κίνηση τέλους, σαν να έβγαζε μεγάλο λευκοπλάστ, έκατσε, βάζοντας τον ποπό της άκρη άκρη στην πολυθρόνα. Ίσα ν’ακουμπάει.
Οι δυο φίλοι ενώθηκαν. Πόνος και ουρά γίναν ένα και τη σάπιζαν!

Άναψε τσιγάρο κι άρχισε να βογγάει, πιο πολύ από μέσα της, ίσα να τ’ακούει η ίδια. Το ‘κανε από παιδί, αυτό το αχνοβογκητό, όταν πονούσε. Κουκουλωνόταν με την κουβέρτα της, την έσφιγγε στο λαιμό της και αχνοβογγούσε. Τη βοηθούσε.

Όχι, όχι ηττοπάθειες, όχι κουκουλώματα θα σε φτιάξω γαμημένη ουρά που αποφάσισες στα καλά καθούμενα να ξαναφυτρώσεις! Ποιον ρώτησες παλιά ξινισμένη περίπτωση. Δαρβίνος, you know… εξέλιξη εκατομμύρια χρόνια πριν, you know, άχρηστο αξεσουάρ.

Τεντώθηκε να πάρει το τηλέφωνο.
Τη σούβλισε, εκδικούμενη για όλα τα λόγια.

«Γιατρέ μου η μαμά μου τη λέει ουρίτσα, εσείς οι πτυχιούχοι, πως την λέτε;» ήταν το πρώτο μήνυμα
«Κόκκυγα, σούργελο» απάντησε ο γιατρός
«Κι όταν ο κόκκυγας πονάει πολύ, γιατρέ μου, σαν τι να θέλει;»
«Εξαρτάται ποιανού πονάει» απάντησε σιβυλλικά ο ντόκτορας

Τον πήρε τηλέφωνο. Ο γιατρός δεν πονούσε κι είχε κέφια.

«Έλα δεν πρόκειται περί σεξουαλικού υπονοούμενου, αλήθεια πονάει η ουρίτσα μου, με πολύ προσπάθεια κάθομαι»
«Εμ…άμα την κουνάμε δεξιά αριστερά, ταράζεται κι αυτή, τι να κάνει…πονάει μπας και σε συνετίσει»
«Άσε με και συ που την κουνάω…μια φορά τη βδομάδα και αν, βγαίνω…βάι το γόνατο, βάι το χέρι στο γύψο…βάι η μέση, τώρα ο γαμωκόκκυγας…βαρέθηκα, σας βαρέθηκα τους ντόκτορες»
«Μίλα καλύτερα κι είσαι στα νύχια μου…»
«Εντάξει, εντάξει Χαρούκο μου, μη θυμώνεις, πονάω συλλυπήσου με, την κοκκυγοχτυπημένη. Πες τιν’τούτο; Τι κάνουμε;»
«Βόλτες όσες μπορούμε παραπάνω! Σαν κύστη κόκκυγα μου ακούγεται που την παθαίνουν αυτοί που κάθονται και ξεχνούν να σηκωθούν. Ουδείς οικοδόμος δεν έπαθε ποτέ κύστη κόκκυγα. Ουδείς φιλτάτη, μήπως θυμήθηκες τίποτα;»

Θυμήθηκε ότι είχε τον ασήκωτο εδώ και 4 μήνες, ακολουθώντας συμβουλές έττερου συναδέλφου του και δη αγαπημένου του Χαρούκου.

Δεν το έθιξε το θέμα…δεν ήταν η καταλληλότερη στιγμή.

Κι άρχισε τις βόλτες, σάματις μπορούσε και να καθίσει…αλλά και να περπατήσει δεν ήταν και το πιο εύκολο.
Ήταν και ευρύεδρη, καμποσούτσικο το εύρος της ταλάντωσης των γοφών της…πέρα δώθε η ουρά την έσφαζε, διόλου με το μπαμπάκι.

Αποφάσισε να μείνει σε όρθια στάση και ακίνητη για αρχή, όχι με το ένα πόδι σηκωμένο και φάτσα στον τοίχο, όπως τα παλιά καλά χρόνια…και με τα δυο κάτω, λίγο ανοιχτά να πατούν γερά και φάτσα στον ασφυκτικά γεμάτο νεροχύτη.
Να’χεις τον πόνο σου, μεγάλο, να’χεις και τα πιάτα και να ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΆ ΤΟ ΠΛΥΣΙΜΟ;

Βρε πως τα φέρνει η ρημάδα η ζωή; Τιμωρία και θεραπεία ένα…μη χαλαρώνετε δασκαλίτσες ένα ΜΟΝΟ παράδειγμα χαρούμενο είναι Η ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΤΗς ΦΊΛΗς.

Όσο λοιπόν έπλενε κιχ η ουρά, μα κάτι άρχισε να της σιγοψυθιρίζει η ΜΕΣΟΎΛΑ, ανεβάζοντας σταδιακά το volume!

Έκατσε…άκρη-άκρη στην καρέκλα, για λίγες πονεμένες ανάσες.
«Μήπως θέμε βολτίτσα, ουρίτσα μου;» πήγε να την καλοπιάσει
Απάντηση καμία, μόνο μια βελόνα τόση…να με το συμπάθιο σου χώνω, για να μάθεις να με λες άχρηστο αξεσουάρ.

Ο διάλογος αυτός, μεταξύ της φίλης μας και της ουράς της κράτησε ως το βράδυ, με αναπάντητες ερωτήσεις και ισχυρότατα δαγκώματα . Βρε βόλτα την πήγε, βρε την έκατσε, βρε τη σήκωσε, βρε την ξάπλωσε την ουρά, τίποτα εκείνη. Τούρκος ακλόνητος στη θέση του, η ουρά, αποφασισμένος να νικήσει!
Κουτσοβγήκε το βράδυ, ομολογουμένως με πολλά πονεμένα ξυπνήματα.

Το πρωί κατά τις έξι παρά, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα ο βιομηχανικός εργάτης της οικογένειας να δει τι κάνει η φίλη μας και η ουρά της.

«Πονάει περισσότερο από χθες, δεν ξέρω πως θα τη βγάλω τη μέρα και θα΄χω και το ντόκτορα να μου λέει να κάνω υπομονή και να το αφήσω να κάνει τον κύκλο του να δούμε πως θα εξελιχθεί…και σε ξένο κώλο χίλιες ξυλιές, Λενάκι μου»
«Για έλα να το δω ρε, αδέρφι» είπε το Λενάκι
«Ωραία κωλοαρχή η μέρα, καμάρι μου…» είπε η φίλη μας, προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις
«Ε…από την περιγραφή των συμπτωμάτων και από την κλινική εικόνα ή είναι κύστη κόκκυγος, όπως είπε και ο συνάδελφος Χαρούκος ή βγάζετε ουρά κυρία μου και για την ακρίβεια ΟΥΡΕς…για να δω… ΤΡΕΙς ΟΥΡΕς»

Σύντομη διάκοπη για γέλια η ασθενής και η ειδικευόμενη γιατρός.

«Σοβαρά, τώρα πες είναι αλλιώτικο από χτες»
«Σε διαβεβαιώ, καμία σχέση»
«Και πως είναι:»
«Μεγάλο, πολύ μεγάλο και κοκκινομπλαβί!»
«Σταμάτα, γελάω και πονάω, σαν πόσο μεγάλο, σαν στραγάλι;»
«Και βάλε…»
«Σαν φουντούκι, εννοώ με το τσόφλι;»
«Και βάλε…»
«Σαν αυγό;…»
«Κοντά είσαι τώρα, σαν αυγό χελιδονιού…στις πρώτες μέρες του όμως…μην πέσουμε και σε υπερβολές»
«Έλα ρε γαμώ το, παίζεις με τον πόνο μου…»
«Καλά καλά θα φέρω καλό συγκριτικό στοιχείο…σαν το τετράγωνο το δαχτυλίδι μου το ασημένιο, το ωραίο που μουπάει πολύ…θυμάσαι ποιο λέω;»
«Ε…ναι, βέβαια… ξεχνιέται μωρέ τούτο το δαχτυλίδι;…Μου φαίνεται με τα νεύρα μου παίζεις μικρό και πρόσεξε, μη σε πιάσω στα χέρια μου. Έχουμε τον πόνο μας, πρέπει να θυμηθούμε και το μεγάλο, το τετράγωνο, το ωραίο ασημένιο δαχτυλίδι, που της πάει, πολύ»
«Όφου…ενάμισι με δυο εκατοστά είναι… το κωλόσπυρο σου…κατάλαβες,τώρα;» είπε τη λέξη κλειδί η ειδικευόμενη
«Ποιο…κωλόσπυρο;»
«Ε…σαν κωλόσπυρο μοιάζει αυτό το πράγμα, σαν κεφάλάκια από σπυρί μοιάζουν αυτά τα τρία, αν δεν είναι…ουρές!»
Έφυγε το καμάρι για τη δουλειά.
Η ασθενής έβγαλε πολύ δύσκολα τη μέρα παρέα με όσα παυσίπονα μπορούσε να πάρει.
Άργά το απόγευμα επέστρεψε το καμάρι.
«Να πας στο Χάρη να το δει, όσο πάει και χειρότερο γίνεται»
Έκανε ένα μπάνιο η φίλη μας και κίνησε συνοδευμένη για το γιατρό.
Έκατσε στο καναπεδάκι, άκρη- άκρη όχι πάνω στον ποπό της, αλλά πάνω στο πόδι της με τον ποπό να αιωρείται.
Σα να την ένιωσε βρεγμένη την ουρά της.
«Απ΄το μπάνιο θα’ναι…» σκέφτηκε και επισκέφτηκε το μπάνιο του γιατρού.
Βγήκε θριαμβεύτρια και χαμογελαστή…
«Παίδες ανοίξτε τις μπύρες…έσκασε το μαλακισμένο. Γιατρέ σε είδε, φοβήθηκε που θα το δεις… κι έσκασε»

Με τις μπύρες συμφώνησαν και τη νέα κατάρα…όχι, που να σου καεί το βίνντεο αλλά, που κακό σπυρί στον κώλο να βγάλεις!
Ούτε στον εχθρό σας, κόρες και παίδες. ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ!