Το Κατερινάκι πάει σε ραντεβού…επαγγελματικό

«Δεν έχεις ξαναδεί τέτοιο σπίτι, παιδί μου…περίεργο σου λέω, ωραία περίεργο…χρώματα διαφορετικά, αντικείμενα ασυνήθιστα …και συνδυασμοί αλλιώτικοι κι όλα δεμένα…και η μαμά ντυμένη με άποψη και με χαμόγελο εγκάρδιο απ’ την πρώτη στιγμή…και ως το τέλος…πώς μου’ρθε η φλασιά φιλενάδα και τη διορθώσαμε την πατατιά…να’ναι καλά η μαμά κι ο Θαλής έπρεπε να το δεις το παιδί…έλιωσε, χαλάρωσε…θα τις τσακίσουμε τις μαθησιακές δυσκολίες, σου λέω!»


"Έκατσα",λέει στη Ρούλα το Κατερινάκι "στον καναπέ, βολικά"…βοήθησε η μαμά και το χαμόγελό της…κι άρχισαν να μιλούν για τον απόντα, που ήταν βαθιά χωμένος στο δωμάτιό του.


Η μαμά ξεκίνησε να ξετυλίγει το κουβάρι.
«Είναι διαφορετικό παιδί ο Θαλής μπορεί να έχει προβλήματα στην ανάγνωση και στα μαθηματικά…αλλά κάνει περίεργα πράγματα που εμένα μου φαίνονται αρκετά έξυπνα και με κάνει να νιώθω περήφανη γι’αυτόν. Τώρα, ξέρω…μάλλον σου ακούγομαι σαν την κουκουβάγια με το κουκουβαγιάκι…αλλά εσύ μας ξέρεις τις μάνες…υπομονή Κατερίνα»


Γέλασε το Κατερινάκι, χαλάρωσε κι άλλο, άλλαξε πόδι στο σταυροπόδι κι έκατσε, ακόμα βαθύτερα στον καναπέ.


«Για να καταλάβεις τι σου λέω, τις προάλλες με το μεγάλο το χιονιά, εγώ είχα φύγει νωρίτερα κι ο Θαλής έψαχνε να βρει τα γάντια του κι επειδή τα’χα καταχωνιασμένα και δεν τα βρήκε…φόρεσε ένα ζευγάρι κάλτες, αντί για γάντια και πήγε στο σχολείο. Εγώ το θεώρησα έξυπνο…ευελιξία…μα στο σχολείο έφαγε την καζούρα της αρκούδας…μια βδομάδα δεν ήθελε να πάει στο σχολείο…είδα κι έπαθε να τον μεταπείσω!»


Γέλια πικρά το Κατερινάκι, για τις κάλτσες και για την καζούρα.


«Η δασκάλα του, δεν τον υποστήριξε;»
«Κάτι πρέπει να κάνε η γυναίκα δε μπορεί…ο Θαλής δε μιλάει πολύ για τη δασκάλα του…αλλά τι να κάνει κι αυτή…32 στην τάξη…το καθένα με τον καημό του…θέλουν χρόνο τα παιδιά και στα σχολειά μας, μάλλον δεν τον δίνουν»


Ξανά πικρόγελα το Κατερινάκι και ζουμ στο πάτωμα αυτή τη φορά…θυμούμενη τις συνθήκες δουλειάς και τη ματαίωση.
ΖΟΥΜ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ!


Και δυστυχώς όχι απ’ το χαλί, αλλά απ’ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ!
Δύο…διαφορετικά!
Ένα λουστρίν τ’ άλλο ματ!
Ένα μυτερό τ’άλλο τετράγωνο, μπροστά!
Ένα ΚΑΦΕ τ’άλλο ΜΠΕΖ!



Σοκ το Κατερινάκι συνοδευμένο από σκέψεις εναλλασόμενες.
Ν’ ανοίξει το πάτωμα να με καταπιεί!
Δεν ανοίγει!
Να το παίξω Κινέζα!
Δε συμφέρει αυτές τις μέρες!
Λίγο ακόμα αν μείνω με το κεφάλι, κάτω θα νομίσει η γυναίκα ότι το ‘παθα το εγκεφαλικό και πού να ξέρει ότι είμαι στα πρόθυρα;
Περήφανα, Κατερινιώ!


«Βρε Στέλα,γιατί δεν είπες τίποτα για τα παπούτσια τόση ώρα;» ρώτησε γελώντας, τη μαμά.
«Τι να πω…ποια παπούτσια;» απάντησε με κάποια έκπληξη η μαμά. Δεν τα ‘δε… προσποιήθηκε η γυναίκα δεν κατάλαβε το Κατερινάκι.


«Τη νέα μόδα Στέλα.… φοράω δυο διαφορετικά παπούτσια!» και σηκώθηκε να τα δει η μαμά.
«Ενδιαφέρουσα πρόταση Κατερίνα…διαφορετική…εμείς σ’αυτό το σπίτι το τιμάμε το διαφορετικό. Ταιριάζουμε, το κατάλαβα απ’ το τηλέφωνο, αλλά τώρα το βλέπω κιόλας» είπε η μαμά, καθησυχαστικά…και ξεκοκκίνησε η Κατερίνα.


Ο Θαλής άκουσε τα γέλια, πήρε θάρρος και κατέβηκε απ’ το δωμάτιό του.
Με μια ζώνη στα χέρια… να την τυλίγεται παντού, στα χέρια στα πόδια στη μέση και πάλι απ’ την αρχή… όσο η μαμά προσπαθούσε να κάνει τις συστάσεις και το Κατερινάκι να κάνει τις πρώτες ερωτήσεις με στόχο το σπάσιμο του πάγου.
Ασχολίαστη η ζώνη κι απ’ τις δυο, πράγμα που δε φαινόταν όμως, να βοηθά στο σπάσιμο του πάγου άμεσα.


Γέλιο ήταν η λύση το ‘ξερε το Κατερινάκι!


«Θαλή, θέλω να σου δείξω κάτι πολύ αστείο που έκανα σήμερα, αλλά δε θα με κοροϊδέψεις»
«Τι αστείο;» ρώτησε ο Θαλής, χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το πάτωμα.
«Φοβάμαι…θα με κοροϊδέψεις;»
«Τσς» είπε ο Θαλής
«Εντάξει, κοίτα!» είπε η Κατερίνα κι άφησε την πολύτιμη κρυψώνα του τραπεζακίου του σαλονιού και αποκαλύφθηκε.


«Πού να κοιτάξω;» τη ρώτησε ο Θαλής με το κεφάλι κάτω.
«Όπως είσαι…μη σηκώσεις το κεφάλι, μόνο κοίτα προς το μέρος μου, κοίτα τα παπούτσια μου»
Γύρισε, ελαφρά το κεφάλι ο Θαλής και τα είδε!
«Δυο διαφορετικά…φοράς δυο διαφορετικά παπούτσια» φώναξε το παιδί και σήκωσε το κεφάλι και του ‘πεσε η ζώνη κι άρχισε να γελάει.


Το Κατερινάκι επέστρεψε πίσω απ’ το τραπεζάκι κι ο Θαλής έκατσε στην απέναντι πολυθρόνα, με το κεφάλι ξανά στο πάτωμα.


Μαμά και Κατερινάκι σιωπηλές.


Λίγο μετά, σήκωσε τα μάτια το παιδί κι άρχισε να λέει την ιστορία με τα καλτσογάντια.