Η Φίφη κάνει μάθημα στο σπίτι μ’ένα παιδί που δυσκολεύεται να κάνει φίλους

- Ακούγεται καλά, όμως; Θ’ ακουστεί;
- Θα ακουστεί.
- Ναι, αλλά τώρα τι γίνεται; Με γράφει;
- Ναι σε γράφει.
- Ο,ο μαμά μου
- Έλα, Φοίβε, λοιπόν. Τρίτη 29 Γενάρη. Μακριά το χέρι σου από το κασετόφωνο. Σ’ ακούω,Φοίβε..
- … Σήμερα το πρωί δεν ξύπνησα καλά, αυτό.
- Τι έγινε το πρωί;
- Έπρεπε να ξυπνήσω, νωρίς, για το λεωφορείο. Ναι…
- Και;
- Και δεν μπόρεσα. Παραλίγο…
- Ήθελες…
- Είδα και χθες στον ύπνο μου το Στέλιο και δεν μπόρεσα… Νόμισα και ΝΟΜΙΖΩ ότι αυτό που είδα θα γίνει πραγματικότητα.
- Θέλεις να μου πεις τι είδες;
- Είδα… ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΙΠΟΤΑ… αλλά είδα πάρα πολύ τρομακτικά πράγματα
- Όπως;
- (…ανάσα…) Να με πάρει και να με φυλακίσει…
- Ο Στέλιος;
- Ναι… Να με πάρει και να με φυλακίσει... Να μιλήσω σοβαρά, τώρα…λίγο;
- Εσύ, πες μου.
- … Εγωώ…(ξεροβήχει)… Εγώ δε νοιάζομαι, καθόλου για το Στέλιο. Αλλά, αλλά, πως το λένε… δε… δεν ξέρω πώς να συμπληρώσω την…( βήχει)…
- Φράση;
- Με βαριέσαι, ε;
- Όχι δε σε βαριέμαι καθόλου, τώρα.
- Φράση… Δεν ξέρω τι να πω… Ναι, αλλά, αυτή…(ανάσα)
- Αυτή;
- …Τον έβγαζα και φωτογραφίες, σήμερα, στο…στα αρχαία που είδαμε….Αλλά, αλλά, ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΕΛΙΟ; Εγώ τη δου…όχι. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ…και… άλλα, πολλά.
- ….
- Γιατί δε…γιατί δε θέλω, δε θέλω κανείς…κανείς να ξέρει…Κανείς να ξέρει ότι , ότι αυτό συμβαίνει… ότι θέλω…ότι θέλω να… Κυρία, ο Στέλιος, κυρία δε…ο Στέλιος.… Εγώ είμαι 11 κι αυτός, μπορεί τώρα, μπορεί να κάνει τα γενέθλιά του και να πάει στα 10…και να μη με θέλει…εσείς αν ήσασταν μικρότερή μου θα θέλατε να κάνετε παρέα, μαζί μου; Όχι, βέβαια. Αλλά σε κάποιους ανθρώπους γίνεται αυτό το πράγμα…Δεν πειράζει, όμως…εγώ, εγώ θα τον ήθελα να τον κάνω, να τον κάνω φίλο μου.(ψιθυριστά) Αν αυτός δε θέλει, σκασίλα μου.
- Άρα νοιάζεσαι για τον Στέλιο ή δε νοιάζεσαι;
- Θέλω να προσποιούμαι ότι, ότι δε, ότι δε νοιάζομαι, αλλά στην πραγματικότητα…θα ήθελα να τον κάνω ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ φίλο…αλλά, αλλά…ποτέ δεν ξέρεις…κάποια μέρα, ίσως.
- Και, γιατί θέλεις να προσποιείσαι ότι δε νοιάζεσαι;
- Γιατί…γιατί οι άλλοι άνθρωποι θα λένε ότι είναι μωροό…ότι δεν, ότι δεν, ότι δεν είναι καλό, δεν είναι καλό παιδί για μένα… ότι δεν είναι ο τύπος μου… ότι δεν είναι καλός φίλος…ότι πειράζει παιδιάαα… κι αυτές τις βλακείες.
- Για το Στέλιο θα τα λένε αυτά;
- Ναι, ναι… (ανάσα)
- Δηλαδή, ο Στέλιος δεν έχει καλή φήμη στο σχολείο;
- Καλή φήμη;… Να σας πω κάτι;…Ένα από τα κορίτσια, είπε ότι, ότι έχει κάτι με την καρδιά του…ή κάτι τέτοιο, αλλά θέλω να προσποιούμαι ότι δε με νοιάζει. Γιατί δε θέλω να ανακατεύομαι στις δουλειές του άλλου. Αλλά, λίγο, μυστήριο μου φαίνεται.
- Στενοχωρήθηκες, εσύ που άκουσες ότι έχει κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του; Ανησύχησες;
- Και ζήτησα…και ζήτησα και μπλοκάκι, χαρτάκι να γράψω κάτι για μένα. ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΟΧΙ ΓΙΑ…ΓΙ ΑΥΤΟΝ. Η μαμά μου, μού έχει μάθει να, μου έχει μάθει να μιλάω με το στόμα. Όχι, με τα χαρτιά και τα μηνύματα και άλλα πολλά. Καλύτερα να βλεπόμαστε για να συνεννοούμαστε, παρά να στρίβουμε διάφορα μηνύματα…(ανάσα)…
- Τι ήθελες να γράψεις στο χαρτί που ζήτησες;
…Παίρνει μια κόλλα που είναι μπροστά του…
- Να σου δώσω καθαρό;
- Ευχαριστώ.
- Βάλτο πάνω εδώ να γράφεις πιο άνετα.
- Ναι, ευχαριστώ…Ραδιοφωνάκι ή κασετοφωνάκι είναι αυτό;
- Κασετοφωνάκι.
- …Τα χέρια μου έχουν ερεθιστεί, λίγο.
- Θέλουν λίγο κρέμα.
- Ναι, ναι, αλλά το συνηθίζω…(ξεροβήχει)…Λοιπόν.

Και άρχισε να γράφει, ασταμάτητα. Έγραφε για μια ώρα, ολόκληρη. Για το Στέλιο...για κείνον. Με πολύ προσπάθεια. Σταματούσε, μόνο για να τρίψει το χέρι του, να ανασάνει βαθιά, να κοιτάξει τη Φίφη για να δει αν είναι εκεί ακόμα, και να χαμογελάσει.
Tο έδωσε στη Φίφη το κείμενό του. "Βάλτο στο φάκελό μου" της είπε.
Δεν ήθελε να το δώσει στο Στέλιο...για κείνον το γραψε.

…Και για να το ελαφρύνω λίγο η Ρούλα, έτσι από συνήθεια...από ανάγκη , την πήρε, σήμερα τηλέφωνο τη Φίφη, ο Φοίβος και τη ρώτησε:
« Κυρία εσείς το Πάσχα θα κάνετε αυγά;»…γιατί κάτι έλεγε η Μαριλένα για κότες , εχθές το πρωί.