Παίρνοντας αφορμή, από τα εξηκοστά γενέθλια ενός συνκολυμβητή στο καζάνι που βράζει

Μίλησε για παράξενα συμπτώματα, περίπου ανύπαρκτα έως ποιητικά

Της θύμισε την Κυριακή το μεσημέρι που περιμέναν όλοι στο τραπέζι της κουζίνας το φασουλοταβά.
Τον είχε ζητήσει ο πατέρας
«Χρυσουλιώ, ταβά κάντα τα φασόλια να πήξει η σάλτσα να κάνουν και κρούστα να γίνουν μεζεκλίκι. Θα φέρω και ρέγγα και τσίπουρο καινούριο.»

Το στρώσαν το τραπέζι με τη ρέγγα και το τσίπουρο, μα και με ταραμά και τουρσί, ο πατέρας δεν αντιστεκόταν πολύ…σ’άφηνε να τον τουμπάρεις.
Το Χρυσουλιώ τον αγριοκοίταξε, του θύμισε τις τελευταίες αναλύσεις και πορεύτηκε αυστηρή, προς το φούρνο να βγάλει τον…ταβά.

Σηκώθηκε ο Μάχος, ο υιός και αδερφός, να τη βοηθήσει…περνούσαν καλά οι δυο τους.

Ο πατέρας καθισμένος ανακούρκουδα κατά το ειωθός, με το πιρούνι του στο χέρι, παρατηρούσε τα χέρια του. Άνοιξε τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού, γύρισε την παλάμη του πάνω κάτω ήταν αφυδατωμένη, όλο του το χέρι ξεφλουδιζόταν.
Κοίταξε και το άλλο του χέρι, ίδιο το τοπίο, χαραγμένο και ξερό.

«Πατέρα μια κρέμα να πάρουμε απ’ το φαρμακείο ενυδατική, θα στρώσει το δέρμα»
«Αχ, θυγατέρα…δε βλέπεις τη φαλάκρα, γιόμισε το κεφάλι μου ελιές, ξερές κι αυτές. Ντιπ, ξεράθηκα…τι να σου κάνει η κρέμα…από μέσα είναι το κακό…»

Κοιταχτήκαν με το καμάρι
Δύσκολη θα΄ταν η Πρωτομαγιά φέτος…που να τα συνηθίσει τα εβδομήντα.

Πήρε τα Καρέλια του, άναψε ένα και το συνόδευσε με μια γουλιά τσίπουρο…
«Άντε στην υγειά μας κορίτσια κι ότι έχετε κατά νου» ευχήθηκε

«Χρυσουλιώ, γιατί τα βγαλες τα κουτάλια, θα μας φιλέψεις και σούπα;»
«Άσε με και με μπέρδεψες, σήμερα μ’αυτόν τον ταβά…μου ‘πεσε πολύ το νερό, νέρωσε η σάλτσα, πήγα να βγάλω το πήλινο να λιγοστέψω το νερό…κάηκα…δεν έπηξε η σάλτσα…την άλλη φορά θα βάλω λιγότερο νερό…φοβήθηκα, μη δε βράσουν»
Έβαλε ο Μάχος τη σχάρα στο τραπέζι, απόθεσε η μάνα το πήλινο, τα φασόλια άχνιζαν…τα κοίταξε περίλυπος ο πατέρας, άφησε το πιρούνι και πήρε το κουτάλι.

Το απόγευμα πριν φύγει για το καφενείο είπε στη μάνα
«Χρυσουλιώ, την άλλη φορά στο ταψί να τα βάλεις τα φασόλια, νόστιμα ήταν και στο πήλινο, αλλά στο ταψί θα γίνει καλύτερος ο φασουλοταβάς»
«Όχι, μωρέ, μια χαρά θα γίνει στο πήλινο, το νερό με μπέρδεψε…θα γίνουν μια χαρά την άλλη φορά»

«Όχι, όχι Χρυσουλιώ στο ταψί την άλλη φορά…φασόλια ταβά τα λένε, δεν τα λεν φασόλια γιουβέτσι!»

Είναι κι από μέσα το κακό, βρε πατέρα, αλλά και τα φασόλια, θέλουν ταβά δεν πήζουν στο πήλινο, εσύ το ‘πες.
Το ’χουμε δεν το ’χουμε το ταψί;