Τα δικά μου λίγα και μικρά…τα πολλά από μοιρασιά…δάνεια μεγάλα

…Εν δυο τρία, ξανά στο ρυθμό…σ’αγαπώ, σ’αγαπώ
…κλάψε… που να βρεις Γιάννη κουτσή Μαριώ, ξανά
…τώρα πια, δεν με πειράζει…είμαι πολύ μεγάλο παιδί
…μα, κάτι θυμίζεις της ψυχής μου
... κάπου εδώ ειν’αφημένο ότι απόμεινε μισό
…κι οι πινακίδες γράφουν ΣΤΟΠ… ΟΧΙ και ΜΗ
…για την ατολμία και τη μαλακία που με...σε...ολούθε,μας δέρνει
…φοβάμαι…φοβάμαι πολύ, πως δε θα προλάβουμε να πούμε αυτά που θέμε
…θέλω…θέλω πολύ να γίνει η κλωστή ποτάμι

…δεν μπορώ να πω… τίποτε δε σου ζητάω και τίποτε δε μου χρωστάς…και ας σου χρωστώ, το νιούτζικο

…είσαι, μόλις 24ων και σε ζηλεύω που το λες

…κι όλα μπερδεύονται γλυκά, σαν μια πόλη… τη νύχτα, που τη βλέπεις φωτισμένη από ψηλά
…με εξωτικούς, γεννημένους γύρω στο 1810…οπότε και το πιάκανε, το τσακώσανε το χέρι, που λέει κι ο πατέρας…το περιμέναμε

…Αυλαία και πάμε και περπατάμε, μισό εσύ μισό εγώ
…Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε
…ελπίζω, στο ρυθμό…ελπίζω μαζί

…για δε μ’ακούς, ρε μάνα…γερνάω σου λέω

Κόρες και παίδες…μη δίνετε σημασία…ξεφορτώνει, άγαρμπα η Ρούλα