Βόρειοι και Νότιοι

"Πάλι εκεί;" ρώτησε ο Θοδωράκης "Σαν τα κοτοπουλάκια στην ταϊστρα" είπε το βλαχούλι που το 'χε καμάρι, πως κι αυτός σαν το Χότζα όλα τα ξερε...μον'πότε θαποθάνει δεν ήξερε.

"Εδώ, εδώ πατέρα" είπε το κοτοπουλάκι και τον φίλησε σταυρωτά.
"Χρόνια πολλά και του χρόνου στα ποδάρια μας θυγατέρα...έλα να φάμε να σου πω και για ταυγά"

"Για πε, ρε πατέρα ποιανού αυγό ήταν το πιο γιρό, φέτος;", ρώτησε το κοτοπουλάκι, αφού τσούλησε ως την κουζίνα
"Άντε, άντε βλακείες" πετάχτηκε η μάνα "ένα λάθος κάναμε θα τακούμε μέχρι του χρόνου, πατέρας και κόρη μαζί"
"Πες πες, βρε πατέρα, ποιος κέρδισε;"
"Το δικό μου, πάντως όχι...ήταν το δέκατοπέμπτο"
"Και τα δικά μας, και τα δικά μας, όλοι φέτος το δέκατο πέμπτο τραβήξαμε" είπαν μένα στόμα οι υπόλοιποι τρεις του τραπεζιού.

Η μάνα λύθηκε στα γέλια!
"Πες πες θόδωρε!" του πε
"Κοίτα, βρε παιδί μου...η μαμά φέτος ήθελε να βράσει πολλά αυγά για ναχουμε και μετά την Πασχαλιά που μας αρέσουν. Ήθελε να τα κάνει και καϊσια,ούτε πολύ σφιχτά να σου κάθεται στο λαιμό ταυγό, ούτε και μελάτα...δεν της πάει της πασχαλιάς το μελάτο ταυγό, χρόνια τώρα"
Γέλια διακόπτουν τη διήγηση
Το Χρυσουλιώ σουφρώνει τα μούτρα και επαναλαμβάνει το "χρόνια τώρα" κολλώντας το..."όλα τα ξέρει ο πατέρας σου, χρόνια τώρα"

"Οπότε για να το πετύχει το σκέδιο η μαμά τα βρασε δεκαπέντε- δεκαπέντε στην κατσαρόλα για να χωρέσουν και ταφησε 12 λεπτά με το ρολόι την κάθε βρασιά για να το πετύχει το καϊσι
"Και που λιες θυγατέρα λέει ο παπάς το Χριστός Ανέστη, κάνουμε το σταυρό μας, φιλιόμαστε και βγάζω ταυγό απ την τσέπη. Έρχεται το Λενιώ, πρώτο να τσουγκρίσουμε. Κάθομαι εγώ από κάτω σαν μεγαλύτερος και ταφήνω να χτυπήσει το μικρό...και χτυπάει... όχι πολύ δυνατά, ξέρεις είναι κιευγενικό το μικρό...κι αντι για τσακ έκανε κλατς ταυγό μου και πετάχτηκε, ολούθε σαν συντριβάνι...ίσα που πρόλαβα να το ρουφήξω πιδί μου, ταυγό μου. Άντε και του χρόνου σφιχτά ταυγά Χρυσουλιώ...ρουφηχτά δεν παέννει της πασχαλιάς"

Γέλια, μέχρι δακρύων το πατεριτσοφόρο κοτοπουλάκι, την ήξερε την ιστορία...τοχε ρουφήξει και κείνη ταυγό της απ΄το πρωί.
Κι αφού έφαγαν, είπαν , γέλασαν ήπιε και το Ρουλιώ την κοκα κόλα της, σχόλασε το τραπέζι

"Άντε, τσούλα Ρούλα. Ρούλα τσούλα, πίσω στην ταϊστρα", μονολόγησε η κουτσή, ενώ οι όλοι,οι υπόλοιποι, πλην του Θοδωράκη που την έκανε με ελαφρά, χαμογελαστά πηδηματάκια έπλεναν τα πιάτα.

Έτσι συνέβη με ταυγά, φέτος στο Βορρά.
Λίγα τα λόγια στο Βορρά σαν ναταν ακριβά. Λίγα... τα σοβαρά, περιτριγυρισμένα με μασλάτια πολλά.Λίγα ξελίγα έτσι ήταν οι βόρειοι κι ήταν πάντα εδώ, όπως ήξερε ο καθένας.
Τους ήξερε τους βόρειους το Ρουλιώ δεν μιλούσαν πολύ κι όταν μιλούσαν τα λέγαν απλά...τώρα με τους νότιους,που τοχαν το σπικάρισμα... νε ζναμ, που λέει κι ο κύριος Πετεφρής, δεν ξέρω κι είναι και πολλοί και μερικούς, μόνο με λεξικό τους καταλαβαίνει το Ρουλιώ.
Γιαυτό βρε αδέρφια, ντικατλίολ λουτφεν...προσέχετε...πολύ, σας παρακαλώ τι λιέτε και πως το λιέτε, γιατί τα πιστεύει το κοτοπουλάκι...κι είναι μην του υποσχεθείς του παιδιού και του τρελλού, δε θα μπορέσει να πει...έλα, μωρέ δεν πειράζει