(10)

Πρώτα στην, περήφανα θλιμμένη, ωραία κυρία απ’ την πρωτεύουσα και μετά στον ξανθό άγγελο που ήρθε, ανάλαφρα, κουνώντας τις φτερούγες της στο παγκάκι.

Άρχισαν να τιτιβίζουν και οι δυο χαρούμενες. Να μιλάν για μόδα, για beaute, για περιοδικά, για τα μαλλιά τους τα νύχια τους.
Του πιστολά του σηκώθηκαν τα καρφάκια κάγκελο…έκανε να φύγει, μα τον παραμάζεψε, η Ρούλα και του κατέβασε την κουπ.

Της άρεσε, που τις άκουγε να συζητούν για όλα τα απαγορευμένα στη γιάφκα. Είχε άγνωστες λέξεις. Πολλές. Ήθελε να ακούσει τα νέα. Να μάθει. Να τα πει, ίσως, σιγά σιγά… και στη γιάφκα. Να φέρει δροσιά, αέρα στο αυστηρό στρατιωτικό προφίλ της . Και τον είχαν τον αέρα και τη δροσιά τα κορίτσια, και τα δυο! Μύριζε, όμορφα στο παγκάκι.

Ξεκίνησε να παίζει το «Εκπαιδεύοντας τη Ρούλα», κάνοντας απίστευτα πολλά εισιτήρια. Με πρωϊνές παραστάσεις για το παλιό, σοβαρό παιχνίδι και απογευματινές και, που και που, βραδινές για το νέο. Το ελαφρό!

Ενθουσιασμός στο φιλοθεάμον κοινό. Με μάτια ορθάνοιχτα το παιδί και η επαναστάτρια και η Ρούλα. Κατάπιναν αχόρταγα τις πληροφορίες, μάθαιναν τις πηγές και ρωτούσαν ακατάπαυστα, ζητώντας λεπτομέρειες, ανατριχιαστικά χαζές τις περισσότερες φορές.

Υπομονετικά τα κορίτσια! Εξηγούσαν, βήμα βήμα με χαμόγελο και ενθάρρυνση μην τους φύγει το ζαβό και ξαναγυρίσει στα βουνά, απ’ όπου κατέβηκε.

Άκουγαν, άκουγαν οι θορυβώδεις, άγαρμπες εκπαιδεύσιμες κόρες. Ενωμένες! Ένα τεράστιο αυτί και οι τρεις.