(3)

Περπάτησε ως το σταθμό. Έγινε με ένα αίσθημα γλυκιάς αναπόλησης , αφού τώρα ήταν για λίγο, ξανά τρωκτικό, τους είδε πάλι να διαβάζουν κρεμασμένοι στις χειρολαβές και δόξασε το Θεό και την ψωροκώσταινα.

Μαζί με τις αλλαγές σε είκοσι λεπτά ήταν στη γειτονιά του παλιού κάστρου.
Ανέβηκε τις κυλιόμενες, σκοντάφτοντας, είχε και τις τσούπρες μαζί, και βγήκε στο φως.

Απίστευτο, απόλυτη, ανοιξιάτικη λιακάδα, κάτι σαν να κερδίζεις το Λόττο για την πόλη. Θεϊκό σημάδι νούμερο τρία σκέφτηκε και χαμογέλασε.

Αν και η δυσκολία της να ξυπνήσει το πρωί, τα τελευταία σαράντα χρόνια, την έσπρωχνε στην υιοθέτηση του αυτοχαρακτηρισμού «σκοτεινός τύπος», ο έρωτάς της για τον ήλιο μαζί με τη μαγική του ιδιότητα να της φτιάχνει τη διάθεση και να την κάνει να χαμογελά, της χαλούσαν τη σούπα των βεβαιοτήτων της.

«Δεν είναι όλα άσπρο, μαύρο στη ζωή, καρντιά μου!!!» ακούστηκε, κάπου από μέσα της η φωνή του αγαπημένου της διαδόχου.

«Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ, είπαμε μόνη μου θα κάνω το ταξίδι, φύγε» κραύγασε η Ρούλα, φανερά ταραγμένη, όπως κάθε φορά που ο αγαπημένος της διάδοχος, τής την έλεγε δικαίως… Για τη Ζαχαρούλα, όπως τη γνώρισε ο αγαπημένος της, όλα ήταν, εκτός, ελαχίστων κρίσιμων περιπτώσεων, άσπρο, μαύρο στη ζωή. Ξεκάθαρα. Για τον Σπάνιο διάδοχό της , λίγα ήταν χρωματιστά και όλα τα άλλα ήταν γκρι, θολά…κι αυτή την τρελή σαραντάρα, τη Ρούλα, δεν την ήξερε, ούτε ήθελε να τη μάθει.

Μπήκε στο πρώτο καφέ να ηρεμήσει, είχε και το βιβλίο της, που θα πήγαινε θα περνούσε η ώρα.

Αναθεματισμένο timing, ακόμα δεν το είχε συνηθίσει. Πάντα έφτανε ή πολύ αργά ή πολύ νωρίς. Πότε στην ώρα της, που έλεγε και η βασίλισσα. Περπάτησε νωρίς , μα άργησε να μιλήσει. Όταν όλοι ήθελαν να φύγουν αυτή ήθελε να μείνει κι όταν όλοι ήθελαν να μείνουν, αυτή Γουίλι Κογιότ!

Γνωρίστηκε με το γλυκό μυστήριο της ζωής νωρίς, μα αργά άρχισε να το χαίρεται (να ‘σαι καλά αγαπημένε μου διάδοχε).Έχει στήσει κόσμο και κοσμάκη ως Ζαχαρούλα και έχει περιμένει πολύ, ως Ρούλα (να ξανάσαι καλά αγαπημένε μου διάδοχε). Αργά άρχισε να διαβάζει και αντί να γίνει μαμά το παίζει ακόμα φοιτήτρια…όπα, και η θεία Μαρίκα στην παρέα μας.

Αργά άρχισε να παίζει και να τα αποτελέσματα.

- Όχι, όχι, καλέ μου ιππότη δεν είπα τίποτε για σένα, μη μου θυμώνεις…
Τα γράδα ανέβαιναν και πάλι.

-Αί σιχτήρ από δω, όλοι σας και προπαντός εσύ Ρούλα. Ήρθαμε τρεις ώρες πριν το ραντεβού και θα απολογηθούμε για όλη μας τη ζωή; Φάτε κορίτσια το γλυκό σας και βροντοφωνάξτε, «Ναι, είμαστε ελαττωματικές κατασκευές, όπως όλοι, γαμώ την πουτάνα μου».Έξαλλος ο πιστολάς, ζωσμένος, όπως τότε, έτοιμος για όλα, αδιαφορώντας για το τίμημα. Γεια σου, κοπελάρα μου!

Η Ζαχάρω κατάπινε με μανία το γλυκό της, μασώντας και τις κοτσίδες της κι αυτή όπως τότε, κοιτάζοντας υπό γωνίαν τους μεγάλους, προσπαθώντας να καταλάβει. Τη θόλωνε η ένταση, ο φόβος και η αγωνία την εξαφάνιζαν και έμενε μόνο εκείνο το βλέμμα, του σκύλου που έχασε το αφεντικό του.