(6)

Έτρεχε η Ζαχαρούλα, το γούσταρε το extreme, πανάθεμά σε επαναστάτρια, αλλά για λίγο.

Λαχάνιασε, κουράστηκε, ζαλίστηκε από το θόρυβο κι από τον κίνδυνο. Και του ‘πε αγάντα και λίγο από τη διάβαση, σιγουράντζα. Δεν άκουσε ο Σπάνιος διάδοχος, συνέχισε να τρέχει και άρχισε να τη σέρνει.

Πέρασε καιρός, είπε να το ξαναπεί η Ζαχαρούλα, πιο λαχανιασμένη τώρα, «Απ’ τη διάβαση, για λίγο. Κουράστηκα». Λίγο το λαχάνιασμα, λίγο μια σοβαρή παιδική ωτίτιδα του αγαπημένου της, πάλι δεν την άκουσε.

Ξαναπέρασε καιρός…μπάφιασε ο πιστολάς. Κουράστηκε να τρέχει, μόνη πια, ξοπίσω του, να τον κυνηγάει και να περιμένει. Ξέθαψε, πάλι το παιχνίδι της, από το παλιό κάστρο. Προσπάθησε να το ξαναπαίξει. Δε θυμόταν τίποτε. Το παράτησε απογοητευμένη. Δεν ήταν ώρα για μοναχικά παιχνίδια, τώρα.

Ήλπιζε, ακόμα, ήθελε…μαζί… στόκος ο πιστολάς. Άρχισε να εξηγεί στον αγαπημένο της Σπάνιο διάδοχο. Με υπομονή, σοβαρότητα και επιχειρήματα. Ανεξάντλητα!
Τίποτα.

Η γνωστή πόρτα…στη μάπα.