Καλή σαρακοστή

40αρής αφεντικός, φόλα δεξιός αναντάν μπαμπαντάν, στέκεται, Παρασκευή στο σχόλασμα, στην έξοδο της παραγωγής του εργοστασίου του, δίπλα στην κούτα με τους χαλβάδες.

«Άντε, μαντράχαλοι, καλή σαρακοστή» εύχεται στο πολυπολιτισμικό προσωπικό του, δίνοντας από ένα μπαστούνι χαλβά στον καθένα.
«Καλοφάγοτος, καλοφάγοτος και με ρέγουλα» απαντά στα «Ευχαριστώ» του προσωπικού.

Αφού τελειώνει το πεσκέσι ανηφορίζει προς τα γραφεία των στελεχών.

Οι σχεδιάστριες, τα κορίτσια, αποχωρούν με τα δικά τους μπαστούνια ανά χείρας.

«Καλά να περάσετε κορίτσια…και ξέρετε… της Τυρινής την Κυριακή…κρέας δεν τρώμε»
Γέλια τα κορίτσια…

… «Άντε καλά… επειδή, εσείς είστε μικρά και μοντέρνα λίγο κρεατάκι καλοψημένο με λίγο παχάκι…θα σας επιτραπεί. Αλλά, μην ακούσω κακομοίρες μου, εκδρομές σε βουνά και σε λαγκάδια, κατά τον Τύρναβο…θα σας κόψω τα ποδάρια απ’ το σβέρκο…Συνεννοηθήκαμε κυρίες μου;»
«Ελήφθη αφεντικό, όβερ» απαντούν εν χορώ, βαρώντας προσοχή, τα κορίτσια.

…«Ε, κύριε Λεωνίδα, ακόμη εδώ είστε;» λέει στον εξηντάρη λογιστή του ο αφεντικός.
Κάτι μουρμουράει ο Λεωνίδας μαζεύοντας τα χαρτιά του.
«Δεν μπορείτε να φύγετε, χωρίς να μου ευχηθείτε καλή σαρακοστή…το ξέρω, το ξέρω»
«Ναι, σιγά μη σε χάσω και σένα και τη σαρακοστή σου»…

Τους ένωνε μια σχέση μίσους και πάθους αυτούς τους δυο…

«Άντε, χρόνια πολλά να ευχηθείτε για την Κυριακή και στην ΚΟΒΑ της γειτονιάς σας…αλήθεια τι θα ντυθείτε φέτος…ομαδικά, πατερούληδες; Έδωσε γραμμή η κεντρική επιτροπή ή όχι ακόμα;»

Σήκωσε το κεφάλι από την τσάντα ο Λεωνίδας και τον κοίταξε κατακόκκινος.
«Γιατί, μωρέ χωρατατζή, παλιοφασισταριό; Γιατί χρόνια πολλά…ποιος γιορτάζει;»

«Εσείς, κύριε Λεωνίδα…ΤΑ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΑ που ΕΙΣΤΕ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΙ»

Κέφια, μεγάλα ο αφεντικός. Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα…το χρήμα έρεε άφθονο!