Άφωνη… …

Βγήκε στο μπαλκόνι. Βράδυ.

Η ανοιξιάτικη πλάκωση την είχε ξαναβαρέσει. Κατακούτελα.

Κοίταξε το κίτρινο φως του δρόμου και το βουνό απ’ τα σκουπίδια, εμπρός του.
Η φιλενάδα της η Πλάκωση, με το λουλουδάτο εμπριμέ τσιτάκι της, άλλαξε θέση και στρογγυλοκάθισε στο στήθος της.

Έκανε να κοιτάξει κατ’ αλλού, να ψάξει το φεγγάρι.

Κυρία, συνάμενη κουνάμενη, με τον κάδο της κουζίνας της ανα χείρας, τη σταμάτησε και συνέχισε να κοιτάει προς το βουνό.

Η κυρία πλησίασε το βουνό, έπιασε τον κάδο με τα δυο της χέρια τον αναποδογύρισε και άδειασε τα καλούδια της, χύμα στο βουνό. Τα παρακολούθησε να κατρακυλούν δεξιά αριστερά των πλαγιών και να προσγειώνονται γύρω- γύρω στους πρόποδες. Αποχώρησε, ευχαριστημένη.

Άφωνη… …