(9)

Έκατσε μόνη της ο πιστολάς να τα σκεφτεί, μπας και τα ξεθολώσει, τα τακτοποιήσει. Τζίφος, χειρότερα, τα παράτησε γρήγορα και κοίταξε κατ’ αλλού…βολικό, όπως πάντα, και κάποιες φορές αποτελεσματικό!

Στη γωνία στη βιβλιοθήκη, χωμένο, κάτω απ΄τα βιβλία του Σπάνιου είδε το παιχνίδι της και το άνοιξε. Άρχισε να ξαναδιαβάζει τις οδηγίες. Ξανά και ξανά, μπας και θυμηθεί. Κάτι γινόταν. Το αποφάσισε. Θα πήγαινε. Έστω, μόνο με τις οδηγίες, χωρίς εξάσκηση. Κι ας μου βγει και σε κακό σιγοτραγούδησε σε μια κρίση ελαφρότητας, ασυνήθιστη για τον σοβαρό πιστολά… « Μια μπούφλα , βρε παιδί μου, δε θα’ ναι και γάζωμα! Επιστήμονες είναι οι άνθρωποι. Δεν είναι killers!»

Πήγε, καταϊδρωμένη στην εξεταστική επιτροπή των παλιών αγαπημένων παιχνιδιών. Τους τα ’πε όλα ότι ήξερε κι ότι καταλάβαινε από διαίσθηση. Την πίστεψαν. Μπήκε στο καινούριο σχολείο.

Ξανά μαθήτρια. Θα το έδινε το παλιό, χαμένο, στοίχημα…

Συστήθηκε ως Ρούλα, χωρίς σκέψη, αυθόρμητα.