Ελλάδα του ’60…απαξανέκαθεν!

Επιχείρηση του ’60 μεγάλη, φημισμένη, ιδιοκτησία σοφού Εβραίου, παλιού εμπόρου. 18 άνθρωποι στο λογιστήριο του, δουλεύουν σκυφτοί, στο γραφειάκι του ο καθένας, παραταγμένοι σε σειρές.

«Τι τους θες, βρε Μουίς 18 ανθρώπους στο λογιστήριο; Τόσο δεν προλαβαίνετε;»
« Τζάμπα, Θοδωράκη! Τζάμπα! 7 κατοστάρικα το κεφάλι. Προλαβαίνουμε, αλλά, αφού είναι τζάμπα…δες τι ωραία φαίνονται, ο ένας δίπλα στο άλλο. Σαν στρατιά και μόνο, 7 κατοστάρικα το κεφάλι.»

Μαγικός αριθμός το 7. 7 οι μέρες, 7 τα θαύματα και 7 τα κατοστάρικα, απαξανέκαθεν!

«Και δε μου λες, αφεντικό. Τι τις θες και τις πληρώνεις τόσες διαφημίσεις στο ραδιόφωνο στις εφημερίδες, στην πόλη; Αφού όλοι σε ξέρουν, τι τις θες;»

«Θοδωράκη το Θεό, όλοι δεν τον ξέρουνε;»
«Ε…ναι, τον ξέρουν.»
«Τότε…γιατί χτυπάει όλη μέρα το καμπάνα, Θοδωράκη;»

Οι εμπόροι ‘θέλαν πάντα περισσότερα, απαξανέκαθεν!

Κι οι φτώχοι, αν ήταν πράγματι, δεν είχαν τίποτα να χάσουν απαξανέκαθεν!

Πήγε στον τότε Ο.Α.Ε.Δ. ο Θοδωράκης κι άρχισε να φωνάζει, μανιασμένα, ακατάλυπτα. Ούτε ο ίδιος ήξερε τι έλεγε. Τι ήθελε, μόνο ήξερε την κάρτα εργασίας για να πάει να πιάσει δουλειά στο Μουίς. Έπρεπε να την παραδώσει, όπως όλοι οι εσωτερικοί μετανάστατες του καιρού του. Να την παραδώσουν ή να περιμένουν για να τους την εκδώσουν άνεργοι πέντε μήνες, ακόμα και αν, σαν το Θοδωράκη την είχαν βρει τη δουλειά. Όλα εν σοφία εποιούσες, κύριε νομοθέτα, απαξανέκαθεν!
Φώναξε, χτύπησε και χτυπήθηκε ο Θοδωράκης, ανένδοτος ο υπάλληλος, το λέει ο νόμος.

Τον άκουσε ο προιστάμενος, πήγε να δει τι τρέχει;

«Δώστου, δώστου του ανθρώπου την κάρτα να πάει να δουλέψει!»

Nομοταγείς οι δημόσιοι υπάλληλοι. Καλά που από τότε, υπήρχαν και κανα δυο ξέμπαρκοι παρανομούντες, προϊστάμενοι και μη, απαξανέκαθεν!