(5)

Θόλωσε πολύ γρήγορα η Ζαχαρούλα, όπως είθισται στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Το’ δαν οι εφηβικοί σωματοφύλακες να’ ναι καλά. Την πήραν, μαζί. Στην άλλη πόλη, όπου είχαν ξενιτευτεί και οι δυο για το μεροκάματο…Και της βρήκαν και δουλειά, δίπλα, κοντά. Αναθάρρησε η Ζαχαρούλα. Χαμογέλασε…

…Και ‘κει στο κουτούκι ντυμένη καρναβάλι με το μαύρο, πλατύγυρο καπέλο της και τα άσπρα- ροζ φτερά της στο λαιμό, ντυμένη γυναίκα για αλλαγή… της ζήτησε την αγκαλιά της. Ο καλός της.

Κούνησε την ουρά της η Ζαχαρούλα. Στη στολή, δεν ταίριαζε το στρατιωτικό της αμπέχωνο και δεν το φορούσε εκείνη τη μέρα. Η ουρά της φάνηκε…Χάρηκε ο Σπάνιος αγαπημένος, της έβγαλε τα μαύρα γάντια και της φίλησε το χέρι…Λιώμα ο πιστολάς. Αλοιφή δια υποδήματα. Το’ χε το αγόρι, το τρελλό. Το’ χε. Ήξερε να ενώσει δυο μοναξιές.

Αφέθηκε ο πρώην, τώρα, killer.Τα πούλησε όλα τα όπλα, και ‘κείνη και ‘κείνος τα δικά του. Και τα λεφτά τα’ κάναν γλέντια και νερό που καίει και ταξίδια στη μάνα πόλη και φωτογραφίες πολλές, χαρούμενες, όμορφες, ήρεμες… Όλα, όσα είχαν στερηθεί.

Ξαναζήτησε χρόνο η λιωμένη, πια Ζαχαρούλα, πιο σίγουρη από ποτέ.

Έστησε αυτί, ο Σπάνιος αγαπημένος της και της τον έδωσε. Εκεί ακριβώς που της έπρεπε και την πονούσε. Της πρότεινε παιχνίδι, μαζί. Πάτησε στα πόδια της η Ζαχαρούλα και του τα ‘δωσε όλα. Αυτά που είχε κι αυτά που δεν είχε, τα υποσχέθηκε…

Κι άρχισαν να τρέχουν κι δυο. Στην αρχή, μαζί, την κρατούσε από το χέρι, ακόμα και για να περάσουν το δρόμο απέναντι. Πότε από τη διάβαση.

Μέρες ωραίες!