«Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ…»

…Στο ύπουλο μηχάνημα, κάτι προσπαθούσε να γράψει.

Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ…
«Τι ακούγεται;»

Δεν έδωσε σημασία, μάλλον θα παράκουσε…

Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ…ξανά.
«Από τώρα ο καλός μου…νωρίς δεν είναι;»

Το συνήθιζε ο καλός της… να μπαίνει από την πόρτα του, του σαλονιού, να τελειώνει τις δουλειές του στην κουζίνα και αν είχε κέφια να της λέει, μετά από ώρα, πότε πότε κι ένα γεια μέσα απ’ τα δόντια του, όταν ερχόταν στο χωλ, δίπλα στο γραφείο και στη δικιά της πόρτα για να βγάλει τα παπούτσια του.

«Όχι δε θα σου κάνω τη χάρη…ΚΑΛΟ μου…δε θα σηκωθώ να δω ποιος είναι, δε θα κάνω χιούμορ, προσπαθώντας να διασκεδάσω τις εντυπώσεις…Τέρμα το κανάκεμα. Τέλος!»

Μύριζε μπαρούτι πάλι…Όποτε έμπαινε έτσι μουλωχτά, σαν τον κλέφτη μες στο σπίτι, μύριζε μπαρούτι.

Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!
Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!

«Ε, το γαμημένο. Ένα Σαββατοκύριακο έχουμε να χαλαρώσουμε, μας βλέπω να το τσακίζουμε, πάλι!»

Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!
Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!

«ΕΛΑ, ΓΑΜΩΤΟ! ΕΛΑ ΝΑ ΠΕΙΣ ΕΝΑ ΓΕΙΑ…ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ…ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!»

Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!
Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!

Τσατάλια τα νεύρα!

«Ε, άι στο διάολο…Τώρα θα τ’ακούσεις!»
Σηκώθηκε φουρκισμένη…έτοιμη για το ματς!

Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!
Τσρρ, φφρρρ, χχρρ, τσρρ, φφρρ, χχρ!

… «Ω, γαμώτο…το τσάι…το τσάι μου, γαμώ το Αλτσχάιμερ μου, γαμώ. Σκατά τα κάναμε, πάλι…»

Τράβηξε το μπρίκι απ’ το μάτι κι άρχισε να καθαρίζει την κουζίνα, με μπόλικο νερό…και γέλια.