«Κυρία,άμα φας λουκάνικα χωρίς αυγά, γκαβένισαι»

Ο πατέρας και η μάνα εξέδραμαν για ΣΚ στο πουστοχώρι. Το κωλόσπιτο είχε πάρει νερά και η στέγη ήθελε «συμμάζεμα».
Δυο 12ωρα, ένα το Σάββατο, ένα την Κυριακή ο μάστορας, η μάνα κι ο πατέρας και…ένα χιλιαρικάκι!

Ένα συμμαζεματάκι, ένα απ’ τα πολλά…ακούς ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΕ;

Αφού τελειώσαν το συμμαζεματάκι του Σαββάτου, πήγαν, χώμα κι οι δυο, στο Θόδωρο να τους φιλέψει.

«Θοδωράκι» του’πε «έφτιαξε η Ασπασία κάτι λουκάνικα με πράσο…μπουκιά και συγχώριο!»
«Μη, βρε Θόδωρε, μη λες έτσι. Η χοληστερίνη του και τα τριγλυκερίδια έχουν πάει στα ύψη!»
«Ε…να σας τηγανίσω λίγο λουκάνικο και να το μπερδέψω με αυγά, για πιο ελαφρύ» πήγε να το σώσει ο ταβερνιάρης.
«Όχι βρε, Θόδωρε και λουκάνικο και αυγά! Δίαιτα είπε ο γιατρός, αυστηρή. Μόνο λίγο λουκάνικο και από λαδερά τι έχεις;» επέμεινε η μάνα.

Ο πατέρας δεν έλεγε κουβέντα, μόνο κοιτούσε παρακλητικά το Θόδωρο.

Ο έτερος θαμώνας του μαγαζιού σηκώθηκε και καληνύχτισε το Θόδωρο.

Περνώντας δίπλα απ’ το τραπέζι των γονιών, κοντοστάθηκε.
«Κυρία, συγγνώμη, αλλά άθελά μου σας άκουσα. Η γιαγιά μου. μας έλεγε τότε, πότε μη φας λουκάνικα ουδέτσ’…σκέτα, χωρίς αυγά, γιατί γκαβένισαι! Κάτι ξέραν οι παλιοί κυρία…και πάλι με συγχωρείτε. Άϊντε καληνύχτα και καλό ξημέρωμα» είπε κλείνοντας το μάτι στον πατέρα.