Η καινούρια γυμνάστρια

Δασκαλίτσα 35 Μαϊων και 13.000 και κάτι γραμμαρίων, μετατίθεται από μονοθέσιο γειτνιάζων με την πινέζα σε νεοαναγερθέν εξαθέσιο, πλησίον της γενέτειρός της.

«Καλημέρα» λέει στο συμπαθέστατο διευθυντή του σχολείου.
Σηκώνει εκείνος τα γυαλιά του στο μέτωπο και το κεφάλι του, απ΄τα χαρτιά του.

«Καλημέρα…Η κυρία…» αντιχαιρετάει ο διευθυντής.
«Παπαδοπούλου», λέει η δασκαλίτσα τείνοντας το χέρι της για χειραψία. «Παπαδοπούλου, κύριε διευθυντά… Η νέα σας γυμνάστρια… Φαντάζομαι σας ενημέρωσε η κυρία Φωφώ, η παλιά σας συμφοιτήτρια»

Σιγή για λίγο ο διευθυντής… κι αμέσως μετά, συγκρατημένο χαμόγελο… και:

«Ναι, ναι μου τηλεφώνησε η κυρία Φωφώ χτες βράδυ. Μου…μου είπε για σας…»
«…Χιούμορ, κύριε διευθυντά. Η κυρία Φωφώ μου ‘δωσε το ελεύθερο…Και στέλνει και καλούδια, μου’πε να σας πω…απ΄τα χεράκια της…για τον καφέ μου΄πε…»

Λίγο, κοκκίνησε ο διευθυντής…

«Καλώς ήρθατε κυρία Παπαδοπούλου…Καλώς ήρθατε στο σχολειό μας…Έστω για λίγο…μια που ενημερώθηκα ότι θα μας φύγετε γρήγορα…Συγχαρητήρια για την επιτυχία σας στις εξετάσεις …Καθίστε…καθίστε…σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι…Να σας κεράσουμε έναν καφέ…Να γνωρίσετε και τους συναδέλφους.»

Κάθισε η δασκαλίτσα. Τη σέρβιρε ο κύριος διευθυντής. Είχε, έτοιμο καφέ, γαλλικό. Δυο καφετιέρες, για όλους.

«Δεν προλαβαίνουν οι συνάδελφοι» της είπε. « Είκοσι λεπτά το διάλλειμά μας. Εγώ, κάθομαι στο γραφείο…Μπορώ να ετοιμάσω τον καφέ…Είναι κι αυτοί που έχουν εφημερία…Χάνουν που χάνουν το διάλειμμά τους…Να πιουν έναν καφέ…Ζεστό οι συνάδελφοι.»

Έβαλε και για ‘κείνον ένα φλυτζάνι.
«Στην υγειά σας, κυρία Παπαδοπούλου. Εύχομαι όταν με το καλό τελειώσετε να ΄ρθείτε στο σχολείο μας.»

Η δασκαλίτσα έχασε και το χιούμορ της και την ευγένειά της.
Δεν μπόρεσε να απαντήσει στην ευχή του σπάνιου διευθυντή. Σιώπησε, αμήχανα…σαν άλλοτε…σαν μη επιμελής μαθήτρια…

…Το κουδούνι την έσωσε…

Μπήκαν οι συνάδελφοι…
Τους σταμάτησε, έναν προς έναν και τους δέκα και τη σύστησε σε όλους…

Τελευταίος μπήκε στο γραφείο των δασκάλων ο γυμναστής του σχολείου…
Αναμαλλιασμένος και αναψοκοκκινισμένος. Με τη φόρμα του, στενή και το χαμόγελό του πλατύ.

«Έλα, Χρήστο, έλα να σου γνωρίσω την κυρία Παπαδοπούλου. Συναδέλφισσα…Μου’πε, όταν ήρθε… γεια σας είμαι η νέα σας γυμνάστρια»… και χαμογέλασε, πονηρά, σαν παιδί ο κύριος διευθυντής.

Γυάλισαν τα μάτια του Χρήστου…Κοίταξε τη δασκαλίτσα… Στα μάτια…

«Γεια σου, ρε συναδέλφισσα» της είπε και της τσάκωσε δυνατά το χέρι, χαϊδεύοντας επιδεικτικά την κοιλιά του και γελώντας δυνατά… Ευχαριστημένα, ακούστηκε…
Γύρισε στο διευθυντή…
«Το’ χουμε, αφεντικό…το’χουμε το χιούμορ οι ευρύεδροι…» του είπε… «Εσύ, ευτυχώς, το’ξερες.»