«Εμείς τα’ παμε όλα»

«Φύγε…Φύγε σε παρακαλώ. Φύγε, για τα τότε…

Δεν θέλω να κρυφτώ, άλλο…Δε θέλω να κλάψω, βουβά…
Θέλω ν’ακουστώ να κλάψω με λυγμούς, να κλάψω πολύ. Δε θέλω να κρύψω τα μάτια μου, ούτε τις πληγές μου δε θέλω να … μας ξεμπλέξω, να μας φτιάξω…να σφυρίξω αδιάφορα…

ΜΗ ΣΦΥΡΊΖΕΙΣ ΑΔΙΑΦΟΡΑ…Πως ΜΠΟΡΕΊΣ ΚΑΙ ΣΦΥΡΊΖΕΙΣ;

Θέλω, μόνο να μας πουλήσω…να μας δώσω…ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΜΕ!

Μόνη θέλω, μεθυσμένη μόνη, θολή άδικη , εκδικητική. Να μας πατήσω κάτω, θέλω. Να μας εξαφανίσω, γιατί τα’παμε όλα και δεν έχουμε τίποτ’άλλο να πούμε…
Το’ πες εσύ, το’δες πριν χρόνια… 5 , 3 δε θυμάμαι, πάντως το’δες. Το πες σε όλους, χαριτωμένα… σαν αστείο…και γέλασαν.

Βλέπεις καλύτερα από μένα…το δες εσύ και ‘γω πανικοβλήθηκα και θόλωσα κι άλλο…και είπα δε μπορεί , περαστικό θα’ναι…η γαμημένη η ρουτίνα και οι κασσάνδρες που ΄ξεραν από την αρχή…

… και νιώθω χαζή τώρα που το ξαναδιαβάζω…αλλά έτσι είναι…

Φύγε, να κλάψω μόνη, να μη σε νιώθω στο δίπλα δωμάτιο…να μη σε βλέπω να με κρυφοκοιτάς σήμερα που έπιασα πάτο…ΞΑΝΑ.

… ξέρω θα ρθείς, όταν θα πιάνω πάτο, μα δεν αντέχω άλλο να πονάω και να μου χαϊδεύεις το κεφάλι και να μου λες σώπα, σώπα… ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ…ΜΟΝΟ, ΤΟΤΕ…

Σαν το τιγράκι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου που υπομονετικά ανεβοκατεβάζει το κεφάλι του, ελπίζοντας πως θα περάσουν οι λακούβες, θα τελειώσουν…

…έμαθα, έμαθα να χορεύω με τις λακούβες… μα, ταράζομαι, λασπώνομαι, δεν τις θέλω άλλο…

Φύγε, με πονάς περισσότερο.»