Τι ‘ν τούτα τα σημαδάκια;) :)) :-ο :( :'( :@..... θα σκάσω η αναλφάβητη!

Είχε αρχίσει την τσάρκα στην μπλογκόμπαλα. Είχε πλάκα. Πολύ μπούρου, μπούρου, άλλοτε ανάλαφρο, άλλοτε σοβαρό, θυμωμένο. Άλλοτε, θλιμμένο.

Αλλά και ενίοτε, ολίγο από ξεκατίνιασμα.
Και άντε το ξεκατίνιασμα το παρατάς και συνεχίζεις.

Με τους κώδικες, τα μυστικά τι κάνεις;
Διάβαζε κείμενα, που την έκαναν να σφίγγει τα δόντια, να κουνάει το κεφάλι, να γελάει… της μιλούσαν, διάβαζε σχόλια, ήθελε κάτι να πει κι αυτή, να δηλώσει παρουσία να παίξει, να συν…κινηθεί.

Αλλά δεν ήξερε πως…κι ήταν και κείνα τα σημαδάκια, που τη μπέρδευαν τη ζάλιζαν, την αναλφάβητη γραία.

Άνω και κάτω τελεία ανοίγω ή κλείνω παρένθεση. Μια ή πολλές φορές. Ερωτηματικό παρένθεση. Άνω κάτω τελεία, τόνος ανοίγω πολλές φορές παρένθεση.
Άνω κάτω η γραία, μαζί με τις τελείες και ένα τεράστιο ερωτηματικό.

«Τι’ν τούτα τα σημαδάκια θα μου πει κανάς χριστιανός; Ας ειν’ και πόρνος θα τον ακούσω, μόνο να μου πει.» :))

Και μετά από μέρες θολούρας μια Κυριακή φωτεινή, αφού έκανε πολλαπλές ασκήσεις θάρρους…Ρώτησε ένα μυημένο καλόπαιδο και της απάντησε:

«Το μεγάλο μου χαμόγελο, Ρούλα!» :)))

Το μεσημέρι τα’πε στο καμάρι, μυημένο κι αυτό.
«Ρόμπα γίναμε, πάλι, Ρούλα.» ήταν η απάντηση. ;)

Να’ σαι καλά, βρε καλόπαιδο. Θα το μάθω πού θα πάει; :)))