(4)

Τις επόμενες μέρες άρχισε να λέει η Ζαχαρούλα για το παιχνίδι της με περηφάνια, με ικανοποίηση, με βεβαιότητα. Με την παλιά παραδοσιακή σιγουριά, αυτού που βρήκε την κότα με τα χρυσά αυγά.

Μα απ’ τη μια το περιεχόμενο των νέων βεβαιότητων δεν ταίριαζε στο mood της γιάφκας. Απ’ την άλλη το βρώμικό της παρελθόν και το απόλυτο contrast άσπρου μαύρου, των προηγούμενων «εφ’ όρου ζωής» και των τωρινών «εφ’ όρου ζωής» πάλι, νέων επιλογών, δεν έπεισαν τους συντρόφους της. Ίσως είχαν τα δίκια τους. Το παρελθόν του πιστολά, μύριζε, ακόμα… Ήθελε το χρόνο της και η γιάφκα.

Την κοιτούσαν σαν ούφο οι σύντροφοι ή έτσι της φάνηκε της Ζαχαρούλας; Δεν ήταν σίγουρη. Έλαβε, βέβαια τα συγχαρητήρια, τα μπράβο, αλλά μαγκωμένα, τσιγκούνικα τα ένιωσε… Με απλόχερες υπενθυμίσεις για το παραστρατημένο παρελθόν της.

Της θύμισαν τα βασιλικά συγχαρήκια. Οι λέξεις άλλαζαν, μόνο. Η διακύμανση ήταν ίδια, βασιλική. Από το αυστηρό, military στυλ «Ωραία νέα αρχή! Μπροστά, τώρα, για άλλα κάστρα. Πρόσεχε, μην ξαναπέσουμε στα ίδια τα παλιά» έως το γλυκό για τότε, γονεϊκό, του εφηβικού της σωματοφύλακα «Θυμήσου τα πίσω και πρόσεχε! Δεν ξέρω εγώ το βιος μου; Δε θα γλιτώσω εγώ εύκολα από σένα. Προίκα σε πήρα, προίκα μαζί με το μελαχρινάκι μου».

Την αγαπούσαν, μωρέ. Την αγαπούσαν πολύ. Το ‘ξερε. Και τους αγαπούσε κι αυτή… Πολύ. Μόνο αυτή η γιάφκα είχε ένα χιούμορ δηκτικό, ίσως για εξάσκηση. Για τα δύσκολα…Και της άρεζε.

Μα ήταν κουρασμένη. Δεν ήθελε να σχεδιάσει τίποτα, ούτε να σκέφτεται νέα κάστρα. Όσο για τα παλιά τα ‘χε, μαζί. Μπροστά στη μάπα της. Άσε που καθόταν στην ίδια, τη γαμημένη, καρέκλα…Ήθελε μόνο να ξεκουραστεί η Ζαχαρούλα…και μια αγκαλιά. Απλόχερη.