(3)

Τις επόμενες μέρες, έκλαμψη! Ήρθε η φώτιση, γεια σου, ρε Ρούλα!

Θυμήθηκε το Λάκη με το μικρό μυρμηγκάκι το δημόσιο υπάλληλο που έκανε ασκήσεις θάρρους, και άρχισε να φαντάζεται, να βλέπει όνειρα, να τα μεταφράζει ως θεϊκά σημάδια και να αφήνεται σε μια δήθεν μοίρα, που της φώναζε «κεράτωσέ τον» και συγχρόνως της σιγοψυθίριζε «ντελικάτα, μωρέ, τον αγαπάς, είναι από καλή πάστα».

Ο εξονυχιστικός έλεγχος όλων των παραμέτρων και ο σχεδιασμός του απονενοημένου διαβήματος της γιαλαντζί πριγκίπισσας, με την ελπίδα της αναγέννησης της πραγματικής, μην πάει τζάμπα και το παλάτι, διήρκεσε έξι ολόκληρους μήνες. Τι σόι πριγκιπική έξοδος θα ήταν , άλλως πώς.

Τώρα ήταν έτοιμη να ταξιδέψει, ή έτσι πίστευε η μωρή Ρούλα. Έβγαλε εισιτήρια και ξεκίνησε να συναντήσει το Ser John, τον εν δυνάμει νέο διάδοχο, αυτή τη φορά σε πιο αγωνιστική version, έναν παλιό γνώριμό της ιππότη.

Στο αεροπλάνο καμώθηκε την αδιάφορη. Το εφηβικό αυτό καρδιοχτύπι, που ένιωθε ήταν (κούνια που σε κούναγε) για την επιστροφή στα παλιά και δικά της λημέρια, στα 25 της. Πόσο ανησυχούσε και αδημονούσε και τότε. Δεν τα χάρηκε όσο τους άξιζε. Ήθελε να τα ξαναδεί, να τα ξαναμυρίσει και ίσως να τα ακούσει και να τα ζήσει για πρώτη φορά.

Που πα, ρε Καραμήτρου Ρούλα; Και σαράντα χρόνια φούρναρης με ειδικότητα στο γυάλισμα θρόνων πολύφερνων διαδόχων, θα την πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων;

Έβγαλε, λοιπόν η Ρούλα, την έτσι κι αλλιώς fake τιάρα της, έβαλε το γιορτινό της φακιώλι, τσάκωσε και το αγαπημένο της ξεσκονόπανο και ζαλώθηκε στη δουλειά. Έπρεπε να κάνει το θρόνο λαμπίκο, που θα καθόταν ο γλυκύτατος και πράος ιππότης της;