«Όχι άλλη αύξηση…δε θέλω άλλη αύξηση!»

Φίλη έστειλε σε φίλη, μηνυματάκι…περίεργο.

«Όχι άλλη αύξηση…δε θέλω άλλη αύξηση!...Λεπτομέρειες το βράδυ.»

- Έλα, καλό μου. Τι έγινε; Μας έκατσε κανά λαχείο και το περιφρονούμε το χρήμα;…Τους φίλους μην ξεχνάς Μαράκι μου, τους φίλους σου τους φτωχούς, πλην τίμιους.»
-Άσε, με…πάω να σκάσω. Όχι, μόνο λαχείο δεν ξεστραβώθηκε για να μου κάτσει…Άκου, άκου προσεχτικά και θα μου πεις!
- Είμαι όλη αυτιά, φιλενάδα.

-Παίρνω η καλή σου το εκαθαριστικό μου εχθές στο σχολείο. Περνάω ψιλοαδιάφορα τα νούμερα, ξέρεις, επίδομα τάδε, επίδομα δείνα, ΤΕΑΔΥ, ΠΙΠΙΤΥ, ΣΟΥΜΟΥΤΟΥ και πάω στο ψητό. Καθαρές αποδοχές 15νθημέρου Α και 15νθημέρου Β…
Αναστεναγμός και σιγή δευτερολέπτων, η φιλενάδα.
- Και…;

- (Γέλια…πικρά) Μείωση, καλό μου…μείωση 17,5 ευρώ το δεκαπενθήμερο. Βάλαν το χέρι στην τσέπη μας και μας σούφρωσαν, νομίμως οι ξεκάθαροι και τίμιοι 35 ευρώ.
- Καλά και πώς έγινε αυτό;

-(Γέλια πανηγυρικά…αυτή τη φορά.) Το πώς έγινε είναι το απίστευτο…Μας ΕΔΩΣΑΝ ΑΥΞΗΣΗ ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΙ! (οι τόνοι ανεβαίνουν, η φιλενάδα ξεχύνεται…) Αύξηση, γενναία…όχι ένα και δυο ψωροευρώ…Χουβαρνταλίκια το νέο αφεντικό. Διπλασιασμός παρακαλώ…ένα κωλοεπίδομα που μας δίνουν από 35 ευρώ, που ήταν, το κάνουν 70…και κρατήσου… ανεβαίνει η κλίμακα στην κωλοεφορεία και αυξάνονται οι κρατήσεις μου…κατά…ντα, ντα,ντα… ντα 70 ευρώ το μήνα! Μας πήραν τα σώβρακα οι απατεώνες…ευτυχώς πρόλαβα να κρύψω τα καλά μου, τα επετειακά…

Γελάνε…τι άλλο τους μένει;… οι φιλενάδες.

-Κατάλαβες;…Κάτι σαν το τσάκα-πίκο που παίζαμε παιδιά…Τσάκα-πίκο το μετάνιωσα για την αύξηση και στην παίρνω ακόμα δεν στην έδωσα…και επειδή με πίστεψες κι έβγαλες κατευθείαν το πορτοφολάκι σου να τα βάλεις μέσα…το χαράμι σου θα γίνει σαλάμι…ΑΚΡΙΒΟ. Καλά να πάθεις, μικρή χαζή που μ’αφήνεις… Χώνω και’γω τη χερούκλα μου και σου παίρνω κι άλλα 35 από τη γκαβάντζα… Θα σκάσω σου λέω…Έχω και το στεγαστικό δε θα τα καταφέρω…

-Πού είσαι Joseph;…Που έλεγε και ο καθοδηγητής μας στις συνελεύσεις στην ακαδημία…Πού είσαι Joseph; Να πάρεις κανα δυο κεφάλια, να ‘ρθει στα ίσα του το πράγμα.

-…Ποιος Joseph; ρώτησε απορημένα η φιλενάδα.

- Ο Στάλιν, μωρό μου. Ο Μεγάλος Ιωσήφ Στάλιν!

Γέλια…ξινόπικρα, τα κορίτσια.

- Πούντος, για…πούντος; Κι όχι κανα δυο, ντουζίνες πρέπει να πέσουν τα κεφάλια για να ‘ρθει στα ίσα του το πράμα, στο μπουρδέλο, που ζούμε.